Πίτσα, Μπάλα και Καράτε

Όνειρο: Σειρά από φανταστικές παραστάσεις, συναισθήματα ή αισθήματα που δημιουργούνται στη συνείδηση κατά τη διάρκεια του ύπνου (και του ξύπνιου έχω να προσθέσω).

Πως ονειρευόμαστε λοιπόν οι Έλληνες φίλαθλοι την αγαπημένη μας ομάδα;
Χμμμ..
Να παίρνει κάθε χρόνο το πρωτάθλημα. Να παίρνει κάθε χρόνο το κύπελλο.
Αλλά κυρίως σε έναν ορίζοντα 5ετίας να λες ότι μπορείς να χτυπήσεις και μία ευρωπαϊκή κούπα. Σίγουρα δεν περιμένουμε να γίνουμε Barcelona ή Chelsea ή Inter, αλλά γιατί όχι Porto ή Lyon ή Benfica; Λογικό ακούγεται, είναι;

Με έχω πιάσει πολλές φορές να σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Μήπως όμως αυτό το όνειρο είναι κάπως ουτοπικό; Διότι έχουμε και το άλλο εμείς βλέπεις, θέλουμε η ομάδα μας να πρωταγωνιστεί και στο μπάσκετ και στο βόλεϊ και στο πόλο κοκ. Και θα μου πεις τώρα που είναι το παράλογο;

Το παράλογο είναι ότι η Porto (αλλά ισχύει για όλες τις ομάδες παρόμοιου βεληνεκούς) έχει δικό της υπερσύγχρονο γήπεδο, έχει μέσο όρο εισιτηρίων πάνω από 40.000 (νούμερο που ξεπερνάνε εύκολα πολλές υποδεέστερες ομάδες στη Γερμανία όπως η Hertha για παράδειγμα), έχει την υπομονή να θυσιάσει κάποιο πρωτάθλημα για να ψηθούν τα ταλεντάκια που αγόρασε το προηγούμενο καλοκαίρι ώστε να εισπράξει μετά από λίγα χρονάκια ένα 8ψήφιο ποσό. Γενικότερα λοιπόν άλλη οργάνωση, άλλο οικονομικό status, άλλα ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ. Διότι ας μην ξεχνάμε ότι και τα έσοδα μιας ομάδας παίζουν το ρόλο τους μιας και με τους νέους κανονισμούς που θα ισχύουν σε 2-3 χρόνια θα πρέπει να ξεχάσουμε Αραβορώσσους μεγιστάνες που θα ξοδεύουν αλόγιστα, αφού για να ξοδεύεις θα πρέπει να εισπράττεις. Μία ακόμη παράμετρος είναι ότι ναι η Πορτογαλία, η Γαλλία, η Γερμανία έχουν όντως πολύ δυνατές ομάδες στο ποδόσφαιρο. Που είναι όμως στο μπάσκετ, στο βόλεϊ κλπ;

Βέβαια σε Γαλλία και Γερμανία τα γήπεδα μπάσκετ είναι γεμάτα και ας μην απολαμβάνουν ομάδες του επιπέδου Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού (όπου με τέτοιες επιτυχίες παίζουν συνήθως σε άδεια γήπεδα και περιμένουμε τα derby για να δούμε λίγο κόσμο) και όπως και να χει πληθυσμιακά απευθύνονται σε μεγαλύτερο (και πιο εύπορο) κοινό. Αντίστοιχα και στα άλλα αθλήματα.

Καταλήγω λοιπόν ότι δε μπορούμε να τα έχουμε όλα (ειδικά στην οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε), δε γίνεται να ήμαστε πρώτοι παντού! Ίσως ακόμα και στο μπάσκετ να έχουμε παραπάνω από όσα μας αναλογούν, εξαργυρώνοντας την τρέλα και την αγάπη κάποιον ανθρώπων για το σύλλογο τους. Αλλά και πάλι τα οικονομικά μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα με το ποδόσφαιρο.

Εκεί λοιπόν που είμαι έτοιμος να προσγειωθώ στην πραγματικότητα σκέφτομαι ότι γίνονται και θαύματα..