Πίτσα, Μπάλα και Καράτε

Ωραίο το μουντιάλ. Γενικότερα ρε παιδί μου. Όχι οι καραμούζες. Μάθανε οι κοπέλες τη "βουβουζέλα" και ξαφνικά έμαθαν και μπάλα μαζί. Ωραία τηλεοπτική κάλυψη. Το εμπεδώσαμε. Τα παιδιά από τη ΝΕΤ φροντίζουν σε κάθε ματς να μας το λένε 4-5 φορές. Όλα καλά είναι μωρέ. Με τέτοια ζέστη δεν έχω διάθεση να γκρινιάξω. Χα! λάθος!

Θα προσπαθήσω να κάνω κάτι δύσκολο. Δεν το δοκίμασε κανείς. Παγκόσμια πρώτη. Το πίτσα, μπάλα και καράτε φέρνει στις οθόνες σας την ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ. Εξηγώ: Εθνική Ελλάδας vs Εθνική Αγγλίας. Το απόλυτο μαν του μαν. Σύγκριση ανάμεσα στους διεθνείς μας και σε αυτούς της Αγγλίας. Ας ξεκινήσει το πανηγύρι...

Robert Green vs Αλέξανδρος Τζόρβας: Δε θα κράξω τη γκέλα του. Προσπαθώ όταν γράφω να μην είμαι γελοίος. Μιλάμε για ένα πολύ καλό τερματοφύλακα, όχι κορυφαίο, ο οποίος νομίζω μπορεί να συγκριθεί εύκολα με τον Έλληνα πορτιέρο. Θα έλεγα πως κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα, με τον Τζόρβα να νικάει στα σημεία, για μένα κυρίως λόγω ηλικίας.

Glen Johnson vs Γιούρκας: Ο μεν είναι μέσα στα 5 καλύτερα δεξιά μπακ του κόσμου και ο άλλος έχει παίξει και στην Πόρτο και στην Ατλέτικο. Κανονικά θα έπρεπε να μείνει σπίτι του και να νοσταλγεί, αντί να κουράζεται με μακρινά ταξίδια. Και δε μιλάω για την Αφρική, αλλά για το αναγκαστικό πάνω-κάτω στην πλάγια γραμμή.

Ashley Cole vs Βασίλης Τοροσίδης: Κανονικά θα έπρεπε να συγκρίνω 2 αριστερά μπακ, και όχι τα βαφτίσια του Ρεχάγκελ. Ο Τοροσίδης για μένα είναι από τα καλύτερα εργαλεία που διαθέτουμε, λόγω της πολυμορφικότητας και της ικανότητάς του. Καλός σα δεξί μπακ, καλός σαν αμυντικός μέσος. Ο Ashley Cole είναι το βασικό αριστερό μπακ της Τσέλσι και παλιότερα της Άρσεναλ. Ο Τοροσίδης δεν είναι αριστερό μπακ.

John Terry vs Αβραάμ Παπαδόπουλος: Νομίζω πως δε χρειάζεται να γράψω πολλά εδώ. Αρκεί να σκεφτείς πως μιλάμε για τον ισόβια αρχηγό της Τσέλσι και για το ομορφότερο μουτράκι, όταν έχει τον ήλιο κόντρα, του Μουντιάλ. Καλό στόπερ ο ένας, συναρπαστικό ο άλλος.

Jamie Carragher vs Λουκάς Βύντρα: Τον πήραν τα χρόνια τον κακόμοιρο τον Carragher, και φρόντισε ο αλήτης ο Altidore να του το θυμήσει. Άλλη μια περίπτωση παίχτη που δεν παίζει στη θέση του. Παρόλα αυτά, πιο αθλητικός από τον Carragher, λιγότερο δυνατός και σίγουρα πιο έξυπνος. Το επίδομα αναπηρίας είναι κοντά για το φίλο Λουκά όσο συνεχίζει να παίζει σα στόπερ. Δεξί μπακ είναι ο άνθρωπος, αλλά ευτυχώς η πατρίς δικαιώνεται με τον Χενκ Τεν Ρεχάγκελ.

Frank Lampard vs Κώστας Κατσουράνης: Προσώπικα, και νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσετε, από τους καλύτερους Έλληνες. Όταν παίζει στη θέση του, είναι σπουδαίος ο Κώτσος. Αδικία να τον συγκρίνω με το Lampard, αν και νομίζω πως αμυντικά υπερτερεί ο δικός μας και δημιουργικά ο κοκκινομαγουλάκιας.

Steven Gerrard vs Γιώργος Καραγκούνης: Gerrard. Ναι. Τον λατρεύω. Κι ας είμαι Man Utd στο νησί. Με τον Καραγκούνη, συγγνώμη, αλλά δε μπορώ να ασχοληθώ. Καλή τεχνική. Καλό σουτ. Καλά στημένα. Δε μπορώ να τον βλέπω.

James Milner vs Άγγελος Χαριστέας: Βασικά τώρα κάποια πλάκα γίνεται. Είναι σα να συγκρίνω ένα ζεστό, μάλλινο φούτερ, γαλάζιου χρώματος με έναν κουβά σκατά. Που παίζει μπουζούκι.

Aaron Lennon vs Γιώργος Σαμαράς: Έχω βαρεθεί να το γράφω. Άλλη θέση, καμία σύγκριση. Επιθετικό χαφ που παίζει και τις 2 πτέρυγες, επιθετικός περιοχής ή περιφερειακός. Όττο Μότο.

Emile Heskey vs Αλέξανδρος Τζιώλης: Λόγω συστήματος δε μπορούν να συγκριθούν ρε γαμώτο. Κρίμα, γιατί ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να πει στον Heskey 1-2 κόλπα πως να παίζεις επαγγελματικό ποδόσφαιρο, να είσαι αμυντικό χαφ και να μην ιδρώνεις...ποτέ!

Wayne Rooney vs Φάνης Γκέκας: Για μένα το κορυφαίο φορ παγκοσμίως, με το καλύτερο φορ που έχουμε εμείς μαζί με το Σαλπιγγίδη. Άδικο να τους συγκρίνω, κυρίως για το Rooney, γιάτι όσο και να θέλει, τέτοια χαίτη δε θα έχει. Όχι πως ο Rooney έβγαλε και μάτια με την Αμερική, μην τρελαθούμε, αλλά είναι διαφορετικά τα μεγέθη όπως και να το κάνουμε. Συμπαθούμε Γκέκα πάντως, αρκεί να υπάρχει πίσω κάποιος να του περνάει μπαλιές. Αν περιμένει τις γιόμες του Βύντρα, δύσκολα τα πράγματα.

Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω με αυτή την ανάρτηση είναι πως δεν πρέπει να τρελαίνεσαι φίλε Έλληνα. Ήταν μια σύγκριση μεταξύ παγκοσμίου ποδοσφαίρου και κάτι που το λες με το ζόρι ποδόσφαιρο. Όταν χάνεις από μια ομάδα που παίζουν οι μισοί υπάλληλοι της CASIO και οι μισοί χαρακτήρες του Tekken 2, και χωρίς γκολ, νομίζω είναι μια ένδειξη επιπέδου και γνώσης. Σίγουρα μου αρέσει να βλέπω τη χώρα μου να παίρνει μέρος σε Μουντιάλ και σε μεγάλες διοργανώσεις γενικότερα, αλλά ξέρω τι μου γίνεται και επίσης ξέρω πως η καραμέλα με το Euro 2004 έλιωσε. Δε γίνονται κάθε μέρα αυτά.

Άντε να παίξουμε και με Αργεντινή να βάλουμε κάνα γκολ σε αυτούς και να ξεχυθούμε στην επικράτεια με καπνογόνα και καραμούζες, να το βάλει και ο Χαριστέας να τον βγάλουμε και πάλι παιχταρά, και την επόμενη γραφείο, ζέστη, αθλητική εφημερίδα και η κλασσική ελληνική σκέψη:

"Αργεντινή - Ελλάδα: 4-1. Φοβερός αυτός ο Μέσσις. Αν έπαιζε καλύτερα ο Κατσουράνης κι ο Σαμαράς, θα τα είχαμε γαμήσει τα μουνιά. Ελλάς ολέ ολέ, δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ..."