Πίτσα, Μπάλα και Καράτε

Θα ξεκινήσω το παρθενικό μου ποστ με ένα flashback όπως συνήθιζε ο δάσκαλος μου, ο Όμηρος. Θα σας ταξιδέψω λοιπόν στον Μάιο του 2009. Ο Παναθηναικός, εν μέσω play-off, βρισκόταν στην δίνη μιας διοικητικής κόντρας που απειλούσε να τινάξει την πολυμετοχικότητα στον αέρα.Έχοντας δει για ακόμα μια φορά την πλάτη του Ολυμπιακού,η γκρίνια και η δυσπιστία περίσσευαν και η αισιοδοξία ήταν είδος προς εξαφάνιση.

Αυτά τότε. Ας επιστρέψουμε στο σήμερα . Οι τριφυλλοφόροι βρήκαν τις λύσεις και στέφθηκαν νταμπλούχοι, ο Ολυμπιακός πέμπτος και έτοιμος για μαγικά ταξίδια και κυρίως σε φάση εξαθλίωσης και άλλος αντίπαλος ικανός να εκμεταλλευτεί την κατάσταση δεν φαίνεται να υπάρχει. Σε αυτό το σημείο ξεκινάει το θεατράκι του παραλόγου. Αντί οι μέτοχοι του ΠΑΟ να εκμεταλλευτούν την πρωτοφανή ευκαιρία και να κάνουν την ομάδα το απόλυτο αφεντικό στην Ελλάδα, αναλώνονται σε επικοινωνιακές κοκορομαχίες που κρατάνε το σύλλογο αιχμάλωτο στο παρελθόν.

Από τη μία έχουμε τον Βγενόπουλο που με την άτακτη φυγή του έδειξε πως το μόνο που ήθελε τελικά ήταν η προβολή και όχι το καλό του Παναθηναϊκού. Οι Γιαννακόπουλοι με την εμετική Πράσινη κρατούσαν αναμμένη τη σπίθα του πολέμου όλη τη χρονιά, ο Τζίγκερ δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται και πολύ και στη μέση ο Νικόλας Πατέρας, μακράν ο πιο πετυχημένος πρόεδρος τα τελευταία χρόνια. Πετυχημένος όχι φυσικά επειδή πήρε ένα νταμπλ στην ουσία χωρίς αντίπαλο αλλά επειδή μετά από χρόνια ο σύλλογος είχε δύναμη και εκτός γηπέδου. Κι όμως παρ' ότι αγαπητός από τον κόσμο του Παναθηναϊκού αναγκάστηκε λόγω του ( αναίτιου) πολέμου που δέχτηκε να παραιτηθεί.

Αναρωτιέμαι λοιπόν πως νιώθει ο μέσος πράσινος οπαδός, βλέποντας 4 πάμπλουτους μετόχους να μην μπορούν να υποτάξουν το εγώ τους για το καλό της κοινής -υποτίθεται- αγάπης τους για το σύλλογο και αντί να τον εκτοξεύουν να τον κρατάνε έρμαιο των προσωπικών τους φιλοδοξιών. Φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Κόκκαλης ενώ φερόταν μια ανάσα από το μεγάλο αντίο ξαφνικά ενεργοποιείται ξανά, βλέποντας την κατάσταση του αιωνίου αντιπάλου.

Άν κάνουν λίγη ησυχία στην Παιανία θα ακούσουν καθαρά ένα γνωστό γέλιο από το παρελθόν.
Χο,χο,χο