Πίτσα, Μπάλα και Καράτε

Πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες δύο μέρες για το αν η Ελλάδα έπρεπε να κάτσει να χάσει από τη Ρωσία για να αποφύγει Ισπανία και Αμερική στο δρόμο για τα ημιτελικά του Μουντομπάσκετ. Ακούσαμε και διαβάσαμε πάρα πολλά. Προσωπική μου άποψη είναι ότι πολύ σωστά έπραξε κι ας μην της βγήκε τελικά. Και εξηγώ.

Όταν κατεβαίνεις σε ένα τουρνουά, κατεβαίνεις για να το κερδίσεις. Ειδικά όταν μιλάμε για την Ελλάδα που ήταν στον τελικό πριν τέσσερα χρόνια και στα ημιτελικά σε κάθε διοργάνωση από το 1994 και μετά πλην του 2002 που δεν συμμετείχε καν. Δεν κατεβαίνεις για να κερδίσεις το μετάλλιο ηθικής ούτε για να σου πούνε μπράβο που έβαλες την ιδεολογία σου πάνω απ' όλα. Αυτά είναι για τους ρομαντικούς. Όταν βλέπεις πως με μια ήττα ο δρόμος για τη διάκριση γίνεται πιο εύκολος, δεν είναι κακό να κάτσεις να χάσεις. Δεν είσαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία ομάδα που το κάνει αυτό. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λένε και δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Άλλωστε και πέρσι με τη Γαλλία χάσαμε για να αποφύγουμε τους Ισπανούς και δεν θυμάμαι κανέναν να γκρινιάζει όταν στο τέλος πήραμε το χάλκινο μετάλλιο.

Φέτος βέβαια τα Γαλλάκια πήγαν να το παίξουν πιο πονηροί και κάτσανε να χάσουνε κι αυτοί από τη Νέα Ζηλανδία. Αποφύγανε την Ισπανία μεν αλλά πέσανε πάνω στην οικοδέσποινα Τουρκία. Έτσι ο στόχος μας έμεινε μισός. Γλιτώσαμε μεν την Αμερική αλλά στους 16 και πάλι με την Ισπανία θα παίξουμε. Προσωπική μου πρόβλεψη είναι πως δεν έχουμε καμία απολύτως τύχη απέναντι στους πρωταθλητές κόσμου. Αυτό όμως δεν αλλάζει τα δεδομένα. Θεωρήσαμε σωστό πως πρέπει να διαλέξουμε τον εύκολο δρόμο χάνοντας και το κάναμε. Ειλικρινές και τίμιο. Αν τελικά δεν μας βγει δεν σημαίνει πως ήταν λανθασμένη η επιλογή μας.

Σε ότι αφορά γενικά την εικόνα μας στο Παγκόσμιο, βλέπουμε μια από τις χειρότερες εθνικές που έχουμε δει. Κακό και ανοργάνωτο μπάσκετ, χωρίς σχέδιο και χωρίς πάθος. Τα πρώτα βιολιά της ομάδας όπως ο Διαμαντίδης κι ο Σπανούλης είναι εκτός τόπου και χρόνου και ο Καζλάουσκας αποδεικνύεται κατώτερος των προσδοκιών. Ανέκδοτα όπως ο Βουγιούκας και ο Καιμακόγλου δεν έχουν καμία θέση στην δωδεκάδα ενώ κάποιος πρέπει να εξηγήσει επιτέλους στον Σχορτσιανίτη πως δεν είναι ο Σακίλ επομένως πρέπει να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν να μας κάνει χάρη που παίζει στην Εθνική. Μοναδικές οάσεις ο Τσαρτσαρής, ο Μπουρούσης και ο φιλότιμος Καλάθης.

Έτσι κι αλλιώς παρακολουθούμε ένα από τα χαμηλότερα σε επίπεδο Μουντομπάσκετ. Οι ελλείψεις σε όλες τις ομάδες είναι κραυγαλέες. Οι Η.Π.Α. έχουν κατεβάσει μετριότατη ομάδα όμως θεωρούνται το μεγάλο φαβορί καθώς όλες οι παραδοσιακές δυνάμεις βλέπουν τα μεγάλα τους αστέρια να απουσιάζουν. Η Ισπανία δεν έχει Γκασόλ και Καλντερόν, η Αργεντινή Τζινόμπιλι και Νοτσιόνι, η Λιθουανία Σισκάουσκας, Λαβρίνοβιτς, Σονγκάιλα κλπ, η Γαλλία Πάρκερ και Νοά, η Γερμανία Νοβίτσκι και πάει λέγοντας.

Συν τοις άλλοις, το τελευταίο που φαίνεται να απασχολεί τους Έλληνες είναι το μπάσκετ. Ανάμεσα στην διαμάχη μεταξύ των παικτών Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, το ξύλο με τους Σέρβους και τις θεωρίες συνωμοσίας μένει και λίγος χρόνος για να ασχοληθούμε με το άθλημα.

Κλείνοντας, μια παραδοχή που ποτέ δεν πίστευα ότι θα κάνω. Όσο κι αν σιχαινόμουν να βλέπω τον Γιαννάκη στον πάγκο του Ολυμπιακού τελικά φαίνεται πως είναι απολύτως ταιριαστός στον πάγκο της Εθνικής. Κάτι η ψυχολογία που της δίνει κάτι αυτά που συμβολίζει, θεωρώ πως πιθανή επιστροφή του είναι ικανή να ξαναφέρει την Εθνική Ελλάδας στον δρόμο των επιτυχιών. ( Γιατρέ μου είμαι καλα????)