Πίτσα, Μπάλα και Καράτε

Πάει ο κυρ-Αντρέας να αγοράσει μαζί με την παρέα του με μότο το προ διετίας εκατομμύρια πράσινες καρδιές, τον Παναθηναϊκό που ονειρευόμαστε κλπ. Ομολογώ πως χάρηκα στο άκουσμα αυτής της είδησης χτες. Μετά από καιρό διοικητικής αστάθειας φαίνεται να πηγαίνουμε προς κάτι καινούργιο. Δεν ξέρω ποιος κάνει τι και τι θεωρίες συνωμοσίας μπορεί να κρύβονται (όπως μας αποκαλύπτει ο Δημητράκης, σε ένα ακόμα σουξέ, μέσω της Πράσινης έχοντας μάλιστα κοτσάρει και την ετυμηγορία του περιοδεύων θίασου Αλέξη), σίγουρα όμως υπάρχουν πολλά που δεν ξέρουμε και που μάλλον δε θα μάθουμε ποτέ.

Αν λοιπόν θέλει κάποιος να αγοράσει τον Παναθηναϊκό, μπορεί ΤΩΡΑ! Δικαιολογίες δεν υπάρχουν! Φτάνουν και δύο μέρες.

Από την άλλη αν όντως θες να πουλήσεις Γιαννάκη προσπάθησε να μη γελοιοποιηθείς ακόμη περισσότερο. Δυστυχώς για σένα υπάρχει το πρόσφατο παράδειγμα αγοραπωλησίας του Ολυμπιακού (με γήπεδο και προπονητικό κέντρο στο deal).

Και για τις δύο πλευρές λοιπόν τα πράγματα είναι απλά. Ο κόσμος αυτό το καλοκαίρι έγινε σίγουρα σοφότερος αφού εμπέδωσε τα περί αύξησης μετοχικού κεφαλαίου, αγοραπωλησίες μετοχών, έμαθε να διαβάζει τις οικονομικές αναλύσεις των ΠΑΕ, τα χρέη, όλα! Μια χαρά, προτείνει και ο καθένας τους παίχτες του σύμφωνα με το μπάτζετ και γενικά στις συζητήσεις μας δεν υπάρχει όριο πλέον, ακούς ότι θες, με 50 πρέπει να πουλήσει ο Τζίγγερ, εγώ δίνω 40, εγώ προτιμώ Γκοβού από Σκόκο, εγώ δε θέλω το τάδε ταλεντάκι άγνωστο τυχαίο παίχτη που μου προτείνουν οι scouter της ομάδας (εμείς στην ομαδάρα μας παίρνουμε μόνο έτοιμους παιχταράδες που σφάζονται ποιος θα πρωτεέρθει να χαρεί τη Superleague), τι να τον κάνω τον Γκούτι είναι μεγάλος και μου φαίνεται και λίγο φλούφλης κλπ. Ο greeksupportercoach0.1 κατέβασε τη νέα έκδοση kserolas0.2 και πλέον ήμαστε όλοι ειδικοί, απλά και ωραία.

Η αλήθεια είναι πως δε βαριέσαι. Το ένα επεισόδιο του σίριαλ διαδέχεται το άλλο. Εδώ ουσιαστικά οι ομάδες δεν μπορούν να κάνουν μεταγραφές και ήδη έχουμε ακούσει καμιά 50αρια ονόματα μπαμ μπαμ για πλάκα.

Μακάρι να αλλάξει χέρια ο Παναθηναϊκός και να τον δω όπως τον ονειρεύομαι, το ίδιο φαντάζομαι εύχονται και οι φίλοι Ολυμπιακοί. Το στοίχημα όμως για τον Μαρινάκη, το Βγενόπουλο, τον Πατέρα κλπ δεν είναι μόνο να πάνε τον κόσμο 2-3 φορές στο αεροδρόμιο, αλλά να χτίσουν γενικότερα κάτι πιο υγιές στο ελληνικό ποδόσφαιρο, φέρνοντας τον φίλαθλο στο γήπεδο, να του δημιουργήσουν ένα όραμα, να ξεφύγουν από λαϊκίστικες παραγοντικές συμπεριφορές του παρελθόντος.

Και κάτι ακόμα επιτρέψτε μου να θεωρώ τουλάχιστον γελοίο όταν διαπραγματεύεσαι την πώληση της ομάδας να μην παγώνουν τα πάντα. Δεν γίνεται ενώ πουλάς να κλείνεις προπονητή, παίχτες, τεχνικό διευθυντή αγνοώντας τον μελλοντικό αγοραστή!


Σημ: Stay tuned, κάτι καινούργιο ετοιμάζει η ομάδα του pizzabalakaikarate μέσα από το Football manager..

Σίγουρα όλοι στο άκουσμα του ονόματος Μπέσα σοκαριστήκαμε λίγο. Μπορεί να ήρθε ο Μαρινάκης και να ακούγονται ξαφνικά παικταράδες σαν μεταγραφικοί στόχοι αλλά το θηρίο από το Καβάζε ήταν σίγουρα μέσα στις ομάδες που θέλανε να αποφύγουνε στο λιμάνι. Μαζί με τη Φλόρα και τη Σάντα Τζούλια σίγουρα οι πιο δύσκολες περιπτώσεις.

Παρακολουθούσα πέρυσι τον συναρπαστικό τελικό Κυπέλλου με τη Βλάσνια. Ματσάρα, πραγματική διαφήμιση του ποδοσφαίρου και σκεφτόμουνα πότε θα καμαρώσουμε και εδώ θέαμα τέτοιας ποιότητας. Να που έστω για ένα ματς θα έχουμε ευκαιρία να δούμε από κοντά τη θρυλική Μπέσα, για την οποία τόσα έχουμε ακούσει από τους παλιούς.

Ας αναλύσουμε λίγο τον αντίπαλο του Ολυμπιακού. Τα ονόματα στο ρόστερ της σίγουρα προκαλούν δέος. Ο Μεγκλίντ Μιχάνι στο κέντρο είναι από τους ηγέτες της ομάδας, ενώ η κλάση του Μπλερίμ Χασάλα είναι αδιαμφισβήτητη. Δύναμη κρούσης των Αλβανών στην επίθεση ο χαρισματικός Άλντο Ντούρο. Οι κυπελλούχοι Αλβανίας διαθέτουν ακόμα τους ταλαντούχους Ντριντάν Μπανταμούτσα, Σοκόλ Σικαλέσι και Ερμπί Φαγκού. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Έβαλντ Λίνεν θα έχει πολλούς γρίφους να λύσει. Ποιον να πρωτομαρκάρεις σε αυτό το γεμάτο ταλέντο σύνολο του Σχπέτιμ Ντούρο.

Θετικό είναι το γεγονός πως το πρώτο ματς θα γίνει στο καμίνι του « Σαχίμ Χασισλαμί» και η ρεβάνς θα παιχτεί στο Καραϊσκάκη . Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να υπερβάλλει εαυτόν για να σταθεί εκεί μέσα και μακάρι να έχει τη συμπαράσταση των φίλων του οι οποίοι δεν νομίζω να χάσουν την ευκαιρία για αυτή τη μαγική εκδρομή στο εξωτικό Καβάζε.

Ελπίζω ο νέος μεγαλομέτοχος του Ολυμπιακού να έχει συνειδητοποιήσει τη δυσκολία και να ενισχύσει άμεσα την ομάδα. Το δύσκολο έργο ελπίζω να μην αποτελέσει δικαιολογία όπως έχει γίνει στο παρελθόν. ( «Γιατί να πάρουμε παίκτες, έτσι κι αλλιώς δεν περνάμε» ) Ο καλός Ολυμπιακός μπορεί να κάνει την υπέρβαση. Χρειάζεται απλά πίστη και έξυπνη τακτική.

«Αν πάρω την ΚΑΕ υπόσχομαι να φέρω τον Γιασικεβίτσιους». Καλοκαίρι 2004, διαβάζω την παραπάνω δήλωση στις εφημερίδες και εύλογα μου προκαλεί το ενδιαφέρον. Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ ανήκει στον Ερασιτέχνη, έχει τερματίσει όγδοος και μια τέτοια δήλωση μοιάζει το λιγότερο ουτοπική. Το όνομα του φιλόδοξου ανδρός; Ευάγγελος Μαρινάκης. Τελικά ο Ολυμπιακός κατέληξε στους Αγγελόπουλους και ο Μαρινάκης έμεινε να δηλώνει απογοητευμένος και προδομένος από τον Κόκκαλη.

Αργότερα θυμάμαι τον Μαρινάκη να αναλαμβάνει το βόλεϊ, για δεύτερη φορά μάλιστα, μετά από ένα σύντομο πέρασμα ενός χρόνου το 2000. Το 2006 παίρνει λοιπόν το τμήμα, κάνει τρομερές μεταγραφές ( Μιλίνκοβιτς, Μπερνάρντι κ.α. για τους ειδήμονες ), ανακαινίζει το γήπεδο, μένει όμως χωρίς κούπα και φεύγει στο τέλος της χρονιάς αηδιασμένος από τον παρασκηνιακό πόλεμο που δέχεται ( κάτι μου θυμίζει αυτό) Παρά τη φυγή του βέβαια, πλήρωνε μέχρι και σήμερα κάποια συμβόλαια παικτών ( Μίλκοβιτς, Χοφ )

Φτάνουμε λοιπόν στα φετινά. Μετά την περσινή του αποτυχημένη προσπάθεια να πάρει την ΠΑΕ, φέτος εκμεταλλευόμενος τα οικονομικά προβλήματα και την κάκιστη χρονιά του Ολυμπιακού, κάνει ρελάνς και από χθες είναι το αφεντικό της ΠΑΕ, μετά από 17 χρόνια ιδιοκτησίας Κόκκαλη.

Στα θετικά του Μαρινάκη ότι δεν είναι ουρανοκατέβατος. Όσοι ασχολούνται τον ξέρουν εδώ και χρόνια και γνωρίζουν την αγάπη του για το σύλλογο. Δείχνει επίσης διατεθειμένος να ρίξει χρήμα αλλά και να στρώσει την ομάδα σε όλα τα επίπεδα μετά από μια χρονιά που όλοι θέλουν να ξεχαστεί γρήγορα.

Δεν είναι όλα ρόδινα όμως. Αρχικά, κλείνει ένα τεράστιο κεφάλαιο για τον Ολυμπιακό. 17 χρόνια δεν είναι και λίγα, ειδικά όταν μιλάμε για τον πιο πετυχημένο πρόεδρο της ιστορίας του Ολυμπιακού. Σε όλους θα λείψει ο Κόκκαλης καθώς όσο κι αν τον κράζανε εσχάτως, δύσκολα έβρισκες γαύρο που τον αντιπαθούσε. Επίσης αυτή η διάθεση νεοπλουτισμού που βλέπω με προβληματίζει. Ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται ντε και καλά μεταγραφικές βόμβες. Δεν του έλειψαν οι παικταράδες όλα αυτά τα χρόνια ούτε οι τίτλοι. Να μπει μια οργάνωση χρειάζεται και τα υπόλοιπα θα έρθουν. Διάφορες σκέψεις που διαβάζουμε να φύγει ο Λίνεν είναι το λιγότερο γραφικές. Στο σημείο αυτό φυσικά υπάρχει ευθύνη Κόκκαλη, που κλείνει παίκτες ( μα Επστάιν ;;) και προπονητή λίγες μέρες πριν πουλήσει την ΠΑΕ.

Το μέλλον θα δείξει αν η αλλαγή αυτή θα είναι καλή για τον Ολυμπιακό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μια αλλαγή φαινόταν επιβεβλημένη τη δεδομένη χρονική στιγμή. Θετικό επίσης το γεγονός πως δεν πήγανε σε λύση πολυμετοχικότητας. Δεν τραβάνε αυτά, ειδικά στον Ολυμπιακό. Τέλος, επειδή αυτή η ιστορία με το Καραϊσκάκη καταντάει κουραστική, θεωρώ πως το ιδανικό θα είναι το γήπεδο να ανήκει στον Ερασιτέχνη και όχι στον εκάστοτε μεγαλομέτοχο. Έτσι και δεν θα γίνεται αντικείμενο παζαριών και θα έχει σημαντικά έσοδα ο Ερασιτέχνης για να λύσει τα πολλά οικονομικά του προβλήματα.

Ωραίο το μουντιάλ. Γενικότερα ρε παιδί μου. Όχι οι καραμούζες. Μάθανε οι κοπέλες τη "βουβουζέλα" και ξαφνικά έμαθαν και μπάλα μαζί. Ωραία τηλεοπτική κάλυψη. Το εμπεδώσαμε. Τα παιδιά από τη ΝΕΤ φροντίζουν σε κάθε ματς να μας το λένε 4-5 φορές. Όλα καλά είναι μωρέ. Με τέτοια ζέστη δεν έχω διάθεση να γκρινιάξω. Χα! λάθος!

Θα προσπαθήσω να κάνω κάτι δύσκολο. Δεν το δοκίμασε κανείς. Παγκόσμια πρώτη. Το πίτσα, μπάλα και καράτε φέρνει στις οθόνες σας την ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ. Εξηγώ: Εθνική Ελλάδας vs Εθνική Αγγλίας. Το απόλυτο μαν του μαν. Σύγκριση ανάμεσα στους διεθνείς μας και σε αυτούς της Αγγλίας. Ας ξεκινήσει το πανηγύρι...

Robert Green vs Αλέξανδρος Τζόρβας: Δε θα κράξω τη γκέλα του. Προσπαθώ όταν γράφω να μην είμαι γελοίος. Μιλάμε για ένα πολύ καλό τερματοφύλακα, όχι κορυφαίο, ο οποίος νομίζω μπορεί να συγκριθεί εύκολα με τον Έλληνα πορτιέρο. Θα έλεγα πως κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα, με τον Τζόρβα να νικάει στα σημεία, για μένα κυρίως λόγω ηλικίας.

Glen Johnson vs Γιούρκας: Ο μεν είναι μέσα στα 5 καλύτερα δεξιά μπακ του κόσμου και ο άλλος έχει παίξει και στην Πόρτο και στην Ατλέτικο. Κανονικά θα έπρεπε να μείνει σπίτι του και να νοσταλγεί, αντί να κουράζεται με μακρινά ταξίδια. Και δε μιλάω για την Αφρική, αλλά για το αναγκαστικό πάνω-κάτω στην πλάγια γραμμή.

Ashley Cole vs Βασίλης Τοροσίδης: Κανονικά θα έπρεπε να συγκρίνω 2 αριστερά μπακ, και όχι τα βαφτίσια του Ρεχάγκελ. Ο Τοροσίδης για μένα είναι από τα καλύτερα εργαλεία που διαθέτουμε, λόγω της πολυμορφικότητας και της ικανότητάς του. Καλός σα δεξί μπακ, καλός σαν αμυντικός μέσος. Ο Ashley Cole είναι το βασικό αριστερό μπακ της Τσέλσι και παλιότερα της Άρσεναλ. Ο Τοροσίδης δεν είναι αριστερό μπακ.

John Terry vs Αβραάμ Παπαδόπουλος: Νομίζω πως δε χρειάζεται να γράψω πολλά εδώ. Αρκεί να σκεφτείς πως μιλάμε για τον ισόβια αρχηγό της Τσέλσι και για το ομορφότερο μουτράκι, όταν έχει τον ήλιο κόντρα, του Μουντιάλ. Καλό στόπερ ο ένας, συναρπαστικό ο άλλος.

Jamie Carragher vs Λουκάς Βύντρα: Τον πήραν τα χρόνια τον κακόμοιρο τον Carragher, και φρόντισε ο αλήτης ο Altidore να του το θυμήσει. Άλλη μια περίπτωση παίχτη που δεν παίζει στη θέση του. Παρόλα αυτά, πιο αθλητικός από τον Carragher, λιγότερο δυνατός και σίγουρα πιο έξυπνος. Το επίδομα αναπηρίας είναι κοντά για το φίλο Λουκά όσο συνεχίζει να παίζει σα στόπερ. Δεξί μπακ είναι ο άνθρωπος, αλλά ευτυχώς η πατρίς δικαιώνεται με τον Χενκ Τεν Ρεχάγκελ.

Frank Lampard vs Κώστας Κατσουράνης: Προσώπικα, και νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσετε, από τους καλύτερους Έλληνες. Όταν παίζει στη θέση του, είναι σπουδαίος ο Κώτσος. Αδικία να τον συγκρίνω με το Lampard, αν και νομίζω πως αμυντικά υπερτερεί ο δικός μας και δημιουργικά ο κοκκινομαγουλάκιας.

Steven Gerrard vs Γιώργος Καραγκούνης: Gerrard. Ναι. Τον λατρεύω. Κι ας είμαι Man Utd στο νησί. Με τον Καραγκούνη, συγγνώμη, αλλά δε μπορώ να ασχοληθώ. Καλή τεχνική. Καλό σουτ. Καλά στημένα. Δε μπορώ να τον βλέπω.

James Milner vs Άγγελος Χαριστέας: Βασικά τώρα κάποια πλάκα γίνεται. Είναι σα να συγκρίνω ένα ζεστό, μάλλινο φούτερ, γαλάζιου χρώματος με έναν κουβά σκατά. Που παίζει μπουζούκι.

Aaron Lennon vs Γιώργος Σαμαράς: Έχω βαρεθεί να το γράφω. Άλλη θέση, καμία σύγκριση. Επιθετικό χαφ που παίζει και τις 2 πτέρυγες, επιθετικός περιοχής ή περιφερειακός. Όττο Μότο.

Emile Heskey vs Αλέξανδρος Τζιώλης: Λόγω συστήματος δε μπορούν να συγκριθούν ρε γαμώτο. Κρίμα, γιατί ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να πει στον Heskey 1-2 κόλπα πως να παίζεις επαγγελματικό ποδόσφαιρο, να είσαι αμυντικό χαφ και να μην ιδρώνεις...ποτέ!

Wayne Rooney vs Φάνης Γκέκας: Για μένα το κορυφαίο φορ παγκοσμίως, με το καλύτερο φορ που έχουμε εμείς μαζί με το Σαλπιγγίδη. Άδικο να τους συγκρίνω, κυρίως για το Rooney, γιάτι όσο και να θέλει, τέτοια χαίτη δε θα έχει. Όχι πως ο Rooney έβγαλε και μάτια με την Αμερική, μην τρελαθούμε, αλλά είναι διαφορετικά τα μεγέθη όπως και να το κάνουμε. Συμπαθούμε Γκέκα πάντως, αρκεί να υπάρχει πίσω κάποιος να του περνάει μπαλιές. Αν περιμένει τις γιόμες του Βύντρα, δύσκολα τα πράγματα.

Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω με αυτή την ανάρτηση είναι πως δεν πρέπει να τρελαίνεσαι φίλε Έλληνα. Ήταν μια σύγκριση μεταξύ παγκοσμίου ποδοσφαίρου και κάτι που το λες με το ζόρι ποδόσφαιρο. Όταν χάνεις από μια ομάδα που παίζουν οι μισοί υπάλληλοι της CASIO και οι μισοί χαρακτήρες του Tekken 2, και χωρίς γκολ, νομίζω είναι μια ένδειξη επιπέδου και γνώσης. Σίγουρα μου αρέσει να βλέπω τη χώρα μου να παίρνει μέρος σε Μουντιάλ και σε μεγάλες διοργανώσεις γενικότερα, αλλά ξέρω τι μου γίνεται και επίσης ξέρω πως η καραμέλα με το Euro 2004 έλιωσε. Δε γίνονται κάθε μέρα αυτά.

Άντε να παίξουμε και με Αργεντινή να βάλουμε κάνα γκολ σε αυτούς και να ξεχυθούμε στην επικράτεια με καπνογόνα και καραμούζες, να το βάλει και ο Χαριστέας να τον βγάλουμε και πάλι παιχταρά, και την επόμενη γραφείο, ζέστη, αθλητική εφημερίδα και η κλασσική ελληνική σκέψη:

"Αργεντινή - Ελλάδα: 4-1. Φοβερός αυτός ο Μέσσις. Αν έπαιζε καλύτερα ο Κατσουράνης κι ο Σαμαράς, θα τα είχαμε γαμήσει τα μουνιά. Ελλάς ολέ ολέ, δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ..."

Μα βγαίνει ο κάθε άσχετος και λέει το μακρύ του και το κοντό του. Να παίξει λέει ο Νίνης, να παίξει ο Κυργιάκος, ο Παπασταθόπουλος, ο Σαλπιγγίδης, ο Βύντρα δεξί μπακ, ο Τοροσίδης στα χαφ, ο Σπυρόπουλος κοκ.

Και ερωτώ που τα έχετε δει αυτά; Στη Superleague; Είδατε κανέναν Νίνη βασικό τα τελευταία χρόνια (πλην του τελευταίου εξαμήνου), είδατε κανέναν Σαλπιγγίδη να παίζει στη θέση του, είδατε το Λουκά να παίζει σταθερά δεξί μπακ (θέση στην οποία στο φετινό πρωτάθλημα έδειξε ότι μπορεί να παίξει παραπάνω από αξιοπρεπώς), είδατε τον Τοροσίδη να παίζει σε δύο συνεχόμενα ματς στην ίδια θέση;;; Άντε να δώσω ένα δίκιο για τον Σπυρόπουλο, άντε! Αλλά για Κυργιάκο και Παπασταθόπουλο ( και Μόρα) δεν ακούω κουβέντα, άλλωστε αυτοί δεν είναι που παίζουν σε κάτι τουρνουά, αχχ να δεις πως τα λένε.. α ναι! Premier League και Campionato! Τς τς τς..

Δηλαδή δε θυμάται κανείς σκηνικά όπως Κατσουράνης κάτι σαν αριστερό χαφ στο Καραϊσκάκη, ο Ντομί αμυντικό χαφ στο Κλεάνθης Βικελίδης κλπ. Τα θέλει γενικά ο κώλος μας.

Τα βλέπουμε όλη τη χρονιά. Δεν ξέρω πως την έχουν δει οι προπονηταράδες τελευταία.
Το κουράζουν πολύ το θέμα μάλλον. Σου λέει το προφανές θα το περιμένει ο αντίπαλος, ας κάνω τα μαγικά μου.. Έλα όμως που αντί για τον αντίπαλο μπερδεύεται όλη η ομάδα. Γιατί άντε να βάλεις έναν παίχτη έκπληξη, να αλλάξεις τη θέση κάποιου, αλλά όταν το να παίξει κάποιος εκεί που περιμέναμε αποτελεί έκπληξη τότε εκτός από αστείος κινδυνεύεις να γίνεις και αυτοκαταστροφικός.

Στην τελική αν κατεβάσεις την εντεκάδα που τη βλέπει το μισό καφενείο λιγότερα θα ακούσεις. Άμα κάνεις το προφανές τουλάχιστον δεν έχεις κάνει λάθος, μπορεί να μην έχεις κάνει και σωστά αλλά σίγουρα όχι λάθος. Έχεις ένα άλλοθι.

Αλλά ειλικρινά τώρα μία εντεκάδα με Τζόρβα, Βύντρα, Κυργιάκο, Παπασταθόπουλο, Σπυρόπουλο, Τζιόλη, Κατσουράνη, Τοροσίδη, Νίνη, Σαλπιγγίδη, Γκέκα, πόσο χειρότερα θα τα πήγαινε? Η μάλλον ακόμα και να έχανε ποιος θα είχε να πει τι για τον Όττο;

Όπως και να χει καλά θα περνούσαμε με το Mundial και χωρίς την Ελλάδα, αλλά αφού είμαστε εκεί, εκτός του ότι αποτελεί ήδη επιτυχία, ας το χαρούμε λίγο παραπάνω!

Κλείνοντας αναφερόμενος γενικότερα στα παιχνίδια του Mundial έως τώρα, η Γερμανία ήταν η καλύτερη ομάδα με διαφορά, αλλά παίζοντας ίσως και με τη χειρότερη έως τώρα ομάδα για μένα Αυστραλία. Πάντως ο Klose με έχει πληρώσει ήδη σε ένα mundial σαν πρώτο σκόρερ και λέω να τον τιμήσω και σε αυτό.

Για σήμερα λέω να παίξω Ολλανδία, Καμερούν(0-1) και Ιταλία Χ (ίσως και 0-0). Αυτά από έμπνευση μετά από ένα ένδιαφέρον 3ήμερο που τίμησα δεόντως το όνομα του blog μας (άσε που τώρα που ξεμπέρδεψα και με μία αντιβίωση που μου έκοβε τα φτερά λέω να προσθέσω και τη λέξη μπύρα στο μαγικό συνδυασμό).

Σημείωση: Οποιαδήποτε στοιχηματική πρόταση είναι ευπρόσδεκτη.

Περάσανε κιόλας 4 χρόνια και η μεγάλη στιγμή για τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους έφτασε. Σίγουρα θα έχετε βαρεθεί να διαβάζετε αναλύσεις και αφιερώματα για το Μουντιάλ, οπότε θα κάνω κάτι πιο απλό. Θα επιχειρήσω μια πρόβλεψη σχετικά με το ποιες ομάδες θα περάσουν από κάθε όμιλο και σε 15 μέρες περίπου θα δούμε αν έπεσα μέσα ή αν απλά θα αφαιρέσω το ποστ. Για πάμε ( τις γράφω με τη θέση που πιστεύω ότι θα πάρουν κιόλας ):

Όμιλος Α: Γαλλία, Μεξικό
Όμιλος Β: Αργεντινή, Ελλάδα
Όμιλος C: Αγγλία, Η.Π.Α.
Όμιλος D: Γερμανία, Σερβία
Όμιλος E: Ολλανδία, Δανία
Όμιλος F: Ιταλία, Παραγουάη
Όμιλος G: Πορτογαλία, Βραζιλία
Όμιλος Η: Ισπανία, Ελβετία

Όποιος διαφωνεί ας το κάνει μέσω των σχολίων, περιμένω να δω τις προβλέψεις σας!! Άντε καλό Μουντιάλ να έχουμε, με καλή μπάλα και πολύ βρισίδι για βουβουζέλες, Χαριστέα και σπίκερ της ΝΕΤ!

Υπάρχει κάποιος που:

Το 2000: στο manager τον έπαιρνα στον Παναθηναϊκό έναντι αστείου ποσού (για την αξία του). Σαν μελλοντική επένδυση, σαν παίχτη που σε λίγα χρόνια θα έφερνε την ευρωπαϊκή διάκριση, θα έκανε τη διαφορά, (θα πούλαγες έναντι ενός σκασμού λεφτά). Ήταν μεγάλο πουλέν και δεν γινόταν να ξεφύγει από την ομάδα κάθε managerόπληκτου που σέβεται τον εαυτό του.

Το 2002: όντας σίγουρος για την αξία του πια (χωρίς να τον έχεις δει να παίζει), και αφού έχει μετακομίσει στην Ευρώπη έπρεπε να προσπαθήσω πολύ για να έρθει στην Ελλάδα (ακριβός, αλλά..) τα έβγαζε και με το παραπάνω!

Στο mundial τις ίδιας χρονιάς το σήκωνε χαλαρά η Βραζιλία με μπροστάρηδες τον τεράστιο Ribo, έναν χοντρούλι επιθετικό με γυάλινα γόνατα (και αστείο κούρεμα που εύχομαι να δω κάποια στιγμή στο κεφάλι του Μήτρογλου) αλλά και έναν νεαρό λίγο περίεργο στην όψη αλλά που δε χόρταινες να τον βλέπεις! (Ποιος θα ξεχάσει την εκτέλεση φάουλ που μας έκανε να λυπηθούμε τον Seaman και την κοτσίδα του).

Το 2003: αναπόφευκτα γίνεται ένας πλειστηριασμός κυρίως μεταξύ Manchester United και Barcelona για χάρη του, με το νεαρό μάγο να υπογράφει στη Barca (κάνοντας με να την ξανασυμπαθήσω μετά τη στεναχώρια που μου είχε χαρίσει απλόχερα με τον Puyol να διώχνει τη μπάλα πάνω στη γραμμή στην προβολή του Κωνσταντίνου!) και τον Roy Keane να δηλώνει "Anyone who doesn't want to come to Manchester United needs their head examined”, με τη united όμως να μην κλείνει την σχεδόν τελειωμένη μεταγραφή προσπαθώντας να ρίξει το κόστος της και να εμφανίζει αξιοσημείωτη τσιγκουνιά! (έλεος!) ... Μοιραίο?..
Ταυτόχρονα δε, μετατρέπεται σε όνειρο (και μόνο) στο manager.

Τα επόμενα χρόνια: “απλά” τον χαζεύουμε να κάνει πάσες με την πλάτη, ΠΟΔΙΕΣ (ααααχ..), τρίπλες που αγνοούσαμε την ύπαρξη τους (flip flap), λόμπες και πολλά πολλά άλλα. Κάνει τα goal να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Σε έκανε να παρακολουθείς τη Barcelona και να ανυπομονείς να φτάσει η μπάλα στα πόδια του ώστε να απολαύσεις την όποια φαντεζί έμπνευση (παρόλο που ο ίδιος δήλωνε πως το πιο δύσκολο πράγμα είναι να κάνεις το απλό!, μεγάλη κουβέντα).

Κατέκτησε αναπόφευκτα την κορυφή και την καθολική αναγνώριση των πάντων (με αποκορύφωμα το χειροκρότημα μέσα στο Bernabeu).
(Περιττό να αναφερθώ σε πρωταθλήματα, champions league και ατομικές διακρίσεις)

Το 2008: έχοντας πτωτική πορεία στη Barca, τραυματισμούς, κάποια κιλάκια παραπάνω, δημοσιεύματα για την εξωγηπεδική του ζωή και τον Λαπόρτα να δηλώνει πως πλέον θα αναζητήσει μια νέα πρόκληση μεταγράφεται στη Milan.

Σήμερα: μπορεί να μη θυμίζει τον παλιό του εαυτό, μπορεί να έχασε κάποιους από τους θαυμαστές του, μπορεί να επανήλθε στις shortlist στο manager ως ο παίχτης κράχτης και ικανός να κάνει τη διαφορά στο γαλαξία αστέρων της Superleague, μπορεί κάποιοι ειδικοί να λένε “τι να τον κάνω να έρθει στην Ελλάδα? Να πάρει σβάρνα τα μπουζούκια?” όταν κάποια φυλλάδα τον έχει στην πρώτη σελίδα, μπορεί να μη “χωράει” στην αποστολή της Βραζιλίας για το mundial αλλά ακόμα και τώρα σε κάποια ματς δείχνει ότι άμα θέλει... Eμένα πάντως μου αρκεί ένα ματς όπως εναντίον της Manchester στο Champions League για να πιστεύω ότι υπάρχει λόγος ακόμα να ανοίξω την tv όταν παίζει η ομάδα του, κάααααατι κάνει.

Πείτε με ρομαντικό όμως εμένα θα μου λείψει από το επερχόμενο mundial και ας μη στερούμαστε ζογκλέρ, σταρ, γκολτζήδες κλπ. Όπως θα έλεγε και κάθε κριτής reality που σέβεται τον εαυτό του το έχει το πακέτο!

Κάτοχος διαρκείας τα τελευταία 2 χρόνια στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ( πόσο ειρωνικό φαντάζει το όνομα του αλήθεια? ) και συχνός θαμώνας του από μικρός, δεν θα μπορούσα να λείψω από το χθεσινό πάρτυ. Επιτρέψτε μου λοιπόν να μοιραστώ την εμπειρία μου.

21.15 Παρκάρουμε στο ΣΕΦ ακούγοντας στο ραδιόφωνο ότι το ματς ενδέχεται να μην γίνει. Έξοχα, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται

21.20 Περνάμε τον εξονυχιστικό έλεγχο και τις 3 ζώνες ασφαλείας και μπαίνουμε στο γήπεδο ( αν είχα πάνω μου 3 όπλα, 2 μαχαίρια και εισιτήριο διαρκείας του 1999 δεν νομίζω να με ενοχλούσε κανείς)

21.25 Καθόμαστε στις θέσεις μας περιτριγυρισμένοι από διάφορους άκυρους που έρχονται στο γήπεδο μόνο με τον Παναθηναϊκό και με την υπέροχη αίσθηση του καψίματος στο λαιμό και τα μάτια, αυτό το μαγικό αίσθημα που μόνο ένα ληγμένο δακρυγόνο μπορεί να σου προσφέρει απολαμβάνουμε το επιστημονικό ζέσταμα του Ολυμπιακού. Παράλληλα, σε μια εξαιρετική πρωτοβουλία, σε δύσκολους οικονομικά καιρούς, οι καντίνες του γηπέδου προσφέρουν τα πάντα δωρεάν. Παίρνεις το ποτηράκι σου, διαλέγεις το ποτό της επιλογής σου και του δίνεις και καταλαβαίνει.

21.45 Οι προκλητικοί παίκτες του Παναθηναϊκού τολμάνε να βγούνε για ζέσταμα. Εύλογα ξεκινάει ένας άτυπος διαγωνισμός σκοποβολής με στόχο τα κεφάλια τους, τα γεννητικά τους όργανα, έστω τα πόδια τους ( λιγότεροι πόντοι ). Το πιο σύντομο ζέσταμα στην ιστορία του μπάσκετ ολοκληρώνεται και οι παίκτες επιστρέφουν στα αποδυτήρια

22.00 Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος παρακαλάει από μικροφώνου τα παιδιά να σταματήσουν για λίγο το παιχνίδι τους και να αφήσουν τους αθλητές να κάνουν ζέσταμα για να αρχίσει ο αγώνας. Τι γιάπης Θεέ μου.

22.30 Ο σκοπός επετεύχθη και το ζέσταμα ολοκληρώθηκε. Ο αγώνας ξεκινάει

22.30 – 23.45 Εξελίσσεται ο αγώνας ( καλάθια, φάουλ, ύπνος Γιαννάκη, τα γνωστά )

23.45 Ο προκλητικός και αλητήριος Σπανούλης βάζει καλάθι στον αιφνιδιασμό και το σκορ γίνεται 42-50. Η κροτίδα στον πάγκο του Παναθηναϊκού είναι φυσικό αποτέλεσμα. Ποιός είσαι ρε Σπανούλη που τολμάς να βάλεις καλάθι μέσα στο ΣΕΦ? Την κροτίδα ακολουθούν διάφορα αντικείμενα και ο αγώνας διακόπτεται και πάλι

23.45- 01.10 Ο μαγικός κόσμος του Ολυμπιακού φεύγει έχοντας ολοκληρώσει τον σκοπό του, να μην τελειώσει ποτέ το ματσάκι. Στην εξέδρα έχουμε μείνει πια όσοι ήμασταν όλοι τη χρονιά. 1000 φλωράκια που δεν πετάνε ούτε ένα αντικείμενο και μερικοί κάφροι. Περιμένοντας να ξαναρχίσει ο αγώνας η ΚΑΕ έχει φροντίσει για τη διασκέδαση μας. Αυτοσχέδιοι αγώνες κατς, πυροτεχνήματα, τραγούδι και χορός από τον Γιάννη Μπουρούση, τον πιο έξυπνο αθλητή της Καλαμάτας μετά τον Νίκο Λυμπερόπουλο και τον Νίκο Γεωργέα μας κρατάνε ζεστούς

01-10-01.45 Το πρώτο φιλικό μεταξύ των αιωνίων είναι γεγονός. Ο Παναθηναϊκός δείχνει πιο έτοιμος για τη νέα σεζόν αλλά ο Δράκος σίγουρα θα τη βρει τη λύση. Και εκεί που όλα έδειχναν να κυλάνε ρολόι οι πανούργοι οπαδοί του Ολυμπιακού σκέφτονται « Γιατί να μην πάρει κι ο βάζελος ένα πρωτάθλημα στα χαρτιά?» Νέα βροχή, οριστική διακοπή και ο Παναθηναϊκός κερδίζει το τιμημένο πρωτάθλημα της Α1. Κάπου εκεί δυστυχώς το πάρτυ τελείωσε. Ραντεβού το Σεπτέμβρη

ΚΑΙ πάμε στα χτεσινάααα..

Ο Παναθηναϊκός των τόσων προβλημάτων τραυματισμών και ασταθειών στην απόδοση κερδίζει με εμφατικό τρόπο το πρωτάθλημα από τον μεγάλο του αντίπαλο μέσα στο σπίτι του.!

Εκεί που πας να το πανηγυρίσεις λοιπόν για πρώτη φορά βλέπεις να βγαίνει ένα κλίμα για το κομβικό καλοκαίρι του Παναθηναϊκού με τις πολλές (και σημαντικές) ανανεώσεις να εκκρεμούν (με μεγαλύτερη του Ζοτς) όπου τίποτα δεν είναι σίγουρο, τα σενάρια να δίνουν και να παίρνουν, “ο Σπανούλης ξαφνικά λέει θα αρχίσει να σκέφτεται που θα πάρει τα περισσότερα”, “ο Ομπράντοβιτς θα βάλει τους όρους του”, “οι πρόεδροι θα ρίξουν το μπάτζετ” κοκ. Όχι κύριοι για όποιον επιλέξει να φύγει (ή να μη μείνει καλύτερα) δε θα φταίνε τα λεφτά ΜΟΝΟ. Δε θα είναι η νέα πρόκληση στην καριέρα τους. Δε θα θέλει να αλλάξει παραστάσεις κοκ.

Αλλά ειλικρινά είσαι αθλητής πολύ υψηλού επιπέδου και δε σε αφήνουν να κερδίσεις μέσα στο γήπεδο αυτό για το οποίο δουλεύεις όλη τη χρονιά διακινδυνεύοντας τη σωματική σου ακεραιότητα, δε σε ξενερώνει?

Εδώ ξενερώνει εμάς τους φιλάθλους!

ΚΑΙ τώρα τι??
Θα τα ρίξει ο ένας στον άλλο. Θα γίνει ο καθένας ειδικός στο να βρίσκει τον υπεύθυνο!
Οι οπαδοί θα τα ρίχνουν σε διαιτησίες και παράγκες, αδυνατώντας να βγάλουν τα κόκκινα, πράσινα, κίτρινα και οποιοδήποτε άλλου χρώματος γυαλιά.
Οι παράγοντες στην πολιτεία που δεν τους προστατεύει και στην αστυνομία.
Η πολιτεία στους παράγοντες κοκ.

Εμμμ συγγνώμη? ΟΛΟΙ φταίτε! ΟΛΟΙ!
Αντί όμως να υπερηφανεύεται ο καθένας γιατί βρήκε ποιος φταίει ας κοιτάξει να βρει τη λύση. Να βγει μπροστά. Πόσο πιο χαμηλά θα πέσουμε?

Αντί να διαγωνίζεστε στην υποκρισία και στο κρυφτούλι για να αποφεύγει ο καθένας το βάρος των ευθυνών, αρπάξτε την ευκαιρία και διαγωνιστείτε στο ποιος θα το λύσει πρώτος. Γιατί συνηθίζουμε να λέμε ότι όλοι μαζί μπορούμε αλλά εφόσον αυτό έχει γίνει άλλοθι ώστε κανένας να μην παίρνει πρωτοβουλία, ε λοιπόν ΚΥΡΙΟΙ ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

Hints & Tips!

Είσαι πρόεδρος? Βλέπεις ότι το γήπεδο γεμίζει 10 φορές (μπορεί να λέω και πολλές) και στην Ευρώπη μπορεί να μη γίνεται τίποτα αλλά τις 3-4 από αυτές θα γίνουνε ακρότητες! Αντί όμως να είναι 20 φορές άδειο και 10 γεμάτο, μήπως είναι καλύτερα να έχει στην αρχή 3000 κόσμο σε όλα, του χρόνου 4000 κλπ.? Γιατί μάλλον αυτοί που τα κάνουν δεν είναι φίλαθλοι που αγαπούν το μπάσκετ αλλιώς δε θα περιμέναν τον αιώνιο για να θυμηθούν το γήπεδο! Προστατεύεις το γήπεδο σου και την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα! (χωρίς να ενισχύεις την έχθρα και να πυροδοτείς το κλίμα)

Είσαι οργανωμένος οπαδός? (και διαθέτεις και λίγο εγωισμό?) Δεν αφήνεις τα 100 κωλόπαιδα να χαρακτηρίζουν όλο το σύνολο των οπαδών, προστατεύεις ο ίδιος την ομάδα σου, ΚΑΝΕ τη διαφορά στην τελική.!

Είσαι “η πολιτεία”? ... Τι να κάνεις και εσύ? Εδώ δε λύνεις άλλα και άλλα.. Εφόσον θες όμως βάλε κανόνες, νόμους. ΦΡΟΝΤΙΣΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ! Γιατί όποια και αν είναι η ποινή αν δεν τιμωρηθεί κάποιος οι νόμοι θα είναι απλά κάτι σαν τα παλιά περιοδικά στον προθάλαμο ιατρείου.

Είσαι “ο τύπος”? Αν έχει μείνει λίγος ρομαντισμός, μη σκέφτεσαι μόνο πως θα πουλήσεις περισσότερο και πόσες μπανάνες, μαϊμούδες, κοράκια κλπ θα βάλεις στα πρωτοσέλιδα.

Σημ.: Συγγνώμη αν κούρασα με γενικότητες. ΌΧΙ δεν πιστεύω ότι είμαι Ο ΕΞΥΠΝΟΣ που τα βλέπω όλα εύκολα και που θα υποδείξει ΤΗ ΛΥΣΗ.

Confucius: “A man who has committed a mistake and doesn't correct it is committing another mistake.”

Μεγάλες στιγμές αδέρφια! Η ώρα του τέταρτου τελικού πλησιάζει και το ιστολόγιο έχει πάρει φωτιά! Θα αρπάξω αυτή την ευκαιρία για να αναφέρω κάτι που βράζει μέσα μου πολύ καιρό τώρα...

ΝΑΙ! Το πίτσα, μπάλα και καράτε θα ασχολείται και με το αγαπημένο μας Football Manager. Μούρλια!! Πολλοί παίζετε και ακόμα περισσότεροι ζορίζεστε με τις ελληνικές υπερομάδες, με τα διαστημικά μπάτζετ, τους πρόθυμους να υπογράψουν στο ψαροχώρι της επιλογής σας παίχτες και προπονητές.

Για αυτό κι εμείς, θα προσπαθούμε να βοηθάμε με: προτάσεις για παίχτες, συμβουλές για το στήσιμο της ομάδας, tactics, training, κομπίνες και κάθε λογής κινήσεις νόμιμες και μη για τούτο το λατρευτό παιχνίδι.

Μακάρι να είχαμε το κόλπο και για τα regen του παιχνιδιού (δλδ. τους παίχτες που δεν υπάρχουν αλλά τους "γεννάει" το παιχνίδι για να κερδίσει βάθος χρόνου) όπως αυτόν εδώ τον κύριο.

Δυστυχώς αυτή εδώ η ανάρτηση είναι μόνο μία εισαγωγή στο τι θα ακολουθήσει. Υπομονή νεαροί μαθητευόμενοι...

Τις τελευταίες μέρες λόγω τελικών βρίσκεται στην επικαιρότητα το μπάσκετ. Βλέπουμε και διαβάζουμε διάφορα και πολλά εξ’ αυτών ξεπερνούν τα όρια της γελοιότητας.

Πρώτη και μεγαλύτερη γελοιότητα η απειλή ότι ο Ολυμπιακός δεν θα κατέβει στο επόμενο πρωτάθλημα αν δεν αλλάξει η κατάσταση στην ΚΕΔ. Αν νομίζουν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι ότι με μανιφέστα και μεγάλα λόγια θα αλλάξει η κατάσταση είναι γελασμένοι. Αν είναι όντως τόσο εκνευρισμένοι με τα όσα βλέπουν ας κοιτάξουν να βρούνε πρόσωπα που γνωρίζουν από παρασκήνιο και ας αφήσουν τους λεονταρισμούς. Το 1993 ο Παναθηναϊκός δεν κατέβηκε στον τέταρτο τελικό μετά από απόφαση των Γιαννακόπουλων επειδή είχε παράπονα από τη διαιτησία και είμαι σίγουρος ότι 17 χρόνια μετά θα θεωρούν την τότε απόφαση τους το λιγότερη άστοχη. Τέτοιες κινήσεις εντυπωσιασμού απλά μικραίνουν το μέγεθος μια ομάδας.

Δεύτερη γελοιότητα η παρουσία του Γιαννάκη στον πάγκο του Ολυμπιακού. Σεβαστή η φιλοσοφία των μεγαλομετόχων των Πειραιωτών να στηρίζουν μέχρι τέλους τον εκάστοτε προπονητή τους, αλλά ο ( κάποτε ) Δράκος έχει βαλθεί να τρελάνει όσους γνωρίζουν στοιχειώδη πράγματα γύρω από το μπάσκετ. Διαθέτει απίστευτο ρόστερ, έχει απέναντι του έναν μέτριο Παναθηναϊκό και όλα δείχνουν πως μόνο το κυπελλάκι θα προστεθεί στην τροπαιοθήκη του Ολυμπιακού στο τέλος της χρονιάς. ( Για τον Γιαννάκη και τα λάθη του υπόσχομαι να αφιερώσω ολόκληρο ποστ μόλις τελειώσει η σεζόν ).

Τρίτη γελοιότητα ο μύθος ότι ο Μητσάρας ο Διαμαντίδης είναι χαμηλών τόνων και παιδί μάλαμα. Προφανώς το να φτύνεις κάθε χρόνο και από έναν αντίπαλο, να είσαι πρώτος σε τεχνικές ποινές στη διάρκεια της κανονικής περιόδου και να βρίζεις αντιπάλους σε κάθε αγώνα σε κάνουν τέρας ηθικής.

Τελευταία γελοιότητα το κλίμα που διαμορφώνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Όλοι οι άσχετοι θυμούνται το μπάσκετ, οι οπαδικές εφημερίδες κάνουν διαγωνισμό για το πιο εμπρηστικό πρωτοσέλιδο, τα επεισόδια είναι συνηθισμένο φαινόμενο και αν ολοκληρωθεί ένας αγώνας χωρίς τραυματίες συνιστά επιτυχία.

Το ζευγάρι Παναθηναϊκός- Ολυμπιακός θα το βλέπουμε δυστυχώς για πολλά χρόνια ακόμα σε τελικούς, καθώς δεν φαίνεται άλλη ομάδα ικανή να μπει σφήνα ανάμεσα τους. Οπότε όπως λέει και ο αγαπητός στους οπαδούς του Παναθηναϊκού Παναγιώτης Γιαννάκης : «Υπομονή»

Πολλοί ψάχνουν τον ορισμό της ‘μεγάλης’ ομάδας. Της ομάδας που χαίρει το σεβασμό του μεγαλύτερου μέρους του αθλητικού κοινού δηλαδή, καθώς υπάρχουν και αντιπαλότητες. Αν προσπαθούσαμε να δώσουμε στοιχεία της ‘μεγάλης’ ομάδας θα ήταν ότι σίγουρα έχει κατακτήσει τίτλους, εγχώριους αλλά και ευρωπαϊκούς. Ένα άλλο κατόρθωμα της είναι ο σεβασμός που κερδίζει (και το έχει κερδίσει με το σπαθί της και με τα λεφτά που ξοδεύει για να το πετύχει), καθαρά αγωνιστικά μιλώντας. Πολλά στοιχεία θα παρέθετα αλλά θα σταθώ σε ένα στοιχείο που είπα κατευθείαν μετά τη λήξη του αγώνα basket Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός την Τετάρτη ꞉ Δεν ξέρει να ΧΑΝΕΙ.

Βρίσκεσαι πίσω στο σκορ 11 πόντους 13 λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι. Η επίθεση του αντιπάλου λήγει και σουτάρει για τρεις. Μέσα και αυτό. Συν 14 και ‘άντε γεια’.Όλα πάνε λάθος. Σουτάρεις και όπως λέει κι ο αδερφός μου που ξέρει να την σκάει λίγο , ‘δεν βάζεις φιστίκι σε αμπάρι’. Ο αντίπαλός σου αντίθετα το βλέπει ‘βαρέλι’. Οι οπαδοί αρχίζουν να λένε ‘μάλλον είναι πολύ δύσκολα πλέον τα πράγματα’ αλλά κρατάνε μια ‘πισινή’ γιατί η ομάδα αυτή έχει ανατρέψει πολύ δύσκολες καταστάσεις. Κι εκεί ξυπνάει το θηρίο που λέγεται μπασκετικός Παναθηναϊκός και κάνει τον πρωτομάστορα αυτής της μεγάλης ομάδας να δηλώνει στο τέλος ‘Ήταν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια στη ζωή μου’. Και στη δική μας Ζοτς!

Ξαφνικά όλα αρχίζουν να δουλεύουν ρολόι. Η ομάδα ξυπνάει και αρχίζει να βάζει καλάθια. Ο τεράστιος Σάρας που το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς είναι τραυματίας δίνει το σύνθημα και φύγαμε. Η ομάδα αρχίζει να παίζει άμυνα. Άμυνα που ‘τσακίζει κόκαλα αναγκάζοντας τον αντίπαλο να πετάει την μπάλα. Η επίθεση λειτουργεί καλύτερα. Ο ‘αλλού’ Σπανούλης ξυπνάει και το ‘θηρίο’ Batiste αρχίζει να παίζει. Οι τεράστιοι παίχτες του Παναθηναϊκού καταλαβαίνουν τι πρέπει να κάνουν. Και το κάνουν. Το -14 του ’27 γίνεται +9 στο ’40.Κάτι που σε κάνει να λες ꞉ Είμαι περήφανος που είμαι Παναθηναϊκός. Κι αυτό γιατί δεν είναι η πρώτη φορά αλλά σίγουρα και όχι τελευταία.

Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά παιχνίδια που κερδήθηκαν και διαφορές που εξαφανίστηκαν αλλά θα χάσει το νόημα το άρθρο και αυτό είναι ꞉ Η μεγάλη ομάδα ΔΕΝ παραδίνεται ποτέ. ΔΕΝ ξέρει να χάνει γιατί είναι στο DNA της. ΔΕΝ δέχεται να αμφισβητηθεί δευτερόλεπτο. ΔΕΝ νοιώθει κορεσμό από τους τίτλους. ΔΕΝ φοβάται κανένα. Οι φίλαθλοί της ξέρουν ότι κάθε παιχνίδι μπορεί να ‘γυρίσει’. Μπορεί και όχι. Αλλά και μόνο η αίσθηση και η αύρα που βγάζει 'ότι μπορεί να συμβεί δείχνει το μεγαλείο της.

Διαβάζοντας το σημερινό άρθρο μου μπορεί να βρω πολλούς που θα πουν ότι η διαιτησία ήταν υπέρ του Παναθηναϊκού, υπήρχε αλλοίωση αποτελέσματος και πολλά άλλα. Η αλήθεια είναι ότι πήραμε 2-3 σφυρίγματα αλλά σίγουρα ρε ’φίλοι’ μου Ολυμπιακοί κατά βάθος και εσείς ξέρετε ότι δεν ευθύνεται η διαιτησία γιαυτό και δεν θέλω να σταθώ παραπάνω. Αν θέλετε να βρείτε τους υπεύθυνους κοιτάξτε στον πάγκο σας και θα καταλάβετε. Κι όπως λέει ένας φίλος μου ꞉ ‘Αν είσαι γαύρος ξέρεις’.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω απλά αυτό ꞉ οι μεγάλες ομάδες δημιουργούνται βάζοντας πάντα τον πήχη ψηλότερα και ρίχνοντας τις ευθύνες πάντα στις πλάτες τους γιατί πολύ απλά αυτές ‘κάνουν παιχνίδι’.

Όνειρο: Σειρά από φανταστικές παραστάσεις, συναισθήματα ή αισθήματα που δημιουργούνται στη συνείδηση κατά τη διάρκεια του ύπνου (και του ξύπνιου έχω να προσθέσω).

Πως ονειρευόμαστε λοιπόν οι Έλληνες φίλαθλοι την αγαπημένη μας ομάδα;
Χμμμ..
Να παίρνει κάθε χρόνο το πρωτάθλημα. Να παίρνει κάθε χρόνο το κύπελλο.
Αλλά κυρίως σε έναν ορίζοντα 5ετίας να λες ότι μπορείς να χτυπήσεις και μία ευρωπαϊκή κούπα. Σίγουρα δεν περιμένουμε να γίνουμε Barcelona ή Chelsea ή Inter, αλλά γιατί όχι Porto ή Lyon ή Benfica; Λογικό ακούγεται, είναι;

Με έχω πιάσει πολλές φορές να σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Μήπως όμως αυτό το όνειρο είναι κάπως ουτοπικό; Διότι έχουμε και το άλλο εμείς βλέπεις, θέλουμε η ομάδα μας να πρωταγωνιστεί και στο μπάσκετ και στο βόλεϊ και στο πόλο κοκ. Και θα μου πεις τώρα που είναι το παράλογο;

Το παράλογο είναι ότι η Porto (αλλά ισχύει για όλες τις ομάδες παρόμοιου βεληνεκούς) έχει δικό της υπερσύγχρονο γήπεδο, έχει μέσο όρο εισιτηρίων πάνω από 40.000 (νούμερο που ξεπερνάνε εύκολα πολλές υποδεέστερες ομάδες στη Γερμανία όπως η Hertha για παράδειγμα), έχει την υπομονή να θυσιάσει κάποιο πρωτάθλημα για να ψηθούν τα ταλεντάκια που αγόρασε το προηγούμενο καλοκαίρι ώστε να εισπράξει μετά από λίγα χρονάκια ένα 8ψήφιο ποσό. Γενικότερα λοιπόν άλλη οργάνωση, άλλο οικονομικό status, άλλα ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ. Διότι ας μην ξεχνάμε ότι και τα έσοδα μιας ομάδας παίζουν το ρόλο τους μιας και με τους νέους κανονισμούς που θα ισχύουν σε 2-3 χρόνια θα πρέπει να ξεχάσουμε Αραβορώσσους μεγιστάνες που θα ξοδεύουν αλόγιστα, αφού για να ξοδεύεις θα πρέπει να εισπράττεις. Μία ακόμη παράμετρος είναι ότι ναι η Πορτογαλία, η Γαλλία, η Γερμανία έχουν όντως πολύ δυνατές ομάδες στο ποδόσφαιρο. Που είναι όμως στο μπάσκετ, στο βόλεϊ κλπ;

Βέβαια σε Γαλλία και Γερμανία τα γήπεδα μπάσκετ είναι γεμάτα και ας μην απολαμβάνουν ομάδες του επιπέδου Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού (όπου με τέτοιες επιτυχίες παίζουν συνήθως σε άδεια γήπεδα και περιμένουμε τα derby για να δούμε λίγο κόσμο) και όπως και να χει πληθυσμιακά απευθύνονται σε μεγαλύτερο (και πιο εύπορο) κοινό. Αντίστοιχα και στα άλλα αθλήματα.

Καταλήγω λοιπόν ότι δε μπορούμε να τα έχουμε όλα (ειδικά στην οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε), δε γίνεται να ήμαστε πρώτοι παντού! Ίσως ακόμα και στο μπάσκετ να έχουμε παραπάνω από όσα μας αναλογούν, εξαργυρώνοντας την τρέλα και την αγάπη κάποιον ανθρώπων για το σύλλογο τους. Αλλά και πάλι τα οικονομικά μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα με το ποδόσφαιρο.

Εκεί λοιπόν που είμαι έτοιμος να προσγειωθώ στην πραγματικότητα σκέφτομαι ότι γίνονται και θαύματα..

Θα ξεκινήσω το παρθενικό μου ποστ με ένα flashback όπως συνήθιζε ο δάσκαλος μου, ο Όμηρος. Θα σας ταξιδέψω λοιπόν στον Μάιο του 2009. Ο Παναθηναικός, εν μέσω play-off, βρισκόταν στην δίνη μιας διοικητικής κόντρας που απειλούσε να τινάξει την πολυμετοχικότητα στον αέρα.Έχοντας δει για ακόμα μια φορά την πλάτη του Ολυμπιακού,η γκρίνια και η δυσπιστία περίσσευαν και η αισιοδοξία ήταν είδος προς εξαφάνιση.

Αυτά τότε. Ας επιστρέψουμε στο σήμερα . Οι τριφυλλοφόροι βρήκαν τις λύσεις και στέφθηκαν νταμπλούχοι, ο Ολυμπιακός πέμπτος και έτοιμος για μαγικά ταξίδια και κυρίως σε φάση εξαθλίωσης και άλλος αντίπαλος ικανός να εκμεταλλευτεί την κατάσταση δεν φαίνεται να υπάρχει. Σε αυτό το σημείο ξεκινάει το θεατράκι του παραλόγου. Αντί οι μέτοχοι του ΠΑΟ να εκμεταλλευτούν την πρωτοφανή ευκαιρία και να κάνουν την ομάδα το απόλυτο αφεντικό στην Ελλάδα, αναλώνονται σε επικοινωνιακές κοκορομαχίες που κρατάνε το σύλλογο αιχμάλωτο στο παρελθόν.

Από τη μία έχουμε τον Βγενόπουλο που με την άτακτη φυγή του έδειξε πως το μόνο που ήθελε τελικά ήταν η προβολή και όχι το καλό του Παναθηναϊκού. Οι Γιαννακόπουλοι με την εμετική Πράσινη κρατούσαν αναμμένη τη σπίθα του πολέμου όλη τη χρονιά, ο Τζίγκερ δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται και πολύ και στη μέση ο Νικόλας Πατέρας, μακράν ο πιο πετυχημένος πρόεδρος τα τελευταία χρόνια. Πετυχημένος όχι φυσικά επειδή πήρε ένα νταμπλ στην ουσία χωρίς αντίπαλο αλλά επειδή μετά από χρόνια ο σύλλογος είχε δύναμη και εκτός γηπέδου. Κι όμως παρ' ότι αγαπητός από τον κόσμο του Παναθηναϊκού αναγκάστηκε λόγω του ( αναίτιου) πολέμου που δέχτηκε να παραιτηθεί.

Αναρωτιέμαι λοιπόν πως νιώθει ο μέσος πράσινος οπαδός, βλέποντας 4 πάμπλουτους μετόχους να μην μπορούν να υποτάξουν το εγώ τους για το καλό της κοινής -υποτίθεται- αγάπης τους για το σύλλογο και αντί να τον εκτοξεύουν να τον κρατάνε έρμαιο των προσωπικών τους φιλοδοξιών. Φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Κόκκαλης ενώ φερόταν μια ανάσα από το μεγάλο αντίο ξαφνικά ενεργοποιείται ξανά, βλέποντας την κατάσταση του αιωνίου αντιπάλου.

Άν κάνουν λίγη ησυχία στην Παιανία θα ακούσουν καθαρά ένα γνωστό γέλιο από το παρελθόν.
Χο,χο,χο

Έλα εδώ και πες μου κάνα-δυο πράγματα φίλε σύγγαυρε. Είχες ομάδα φέτος? Γιατί εγώ δεν έτυχε να δω κάτι που έστω θα μου θύμιζε τα περσινά ή κάτι από αυτό που αυτοί που έχουν διαβάσει λένε ποδόσφαιρο.

Χρείαζεται μια ομάδα να αλλάξει προπονητή που της κάνει νταμπλ και τη βάζει σε ένα καλούπι που παίζει κατά καιρούς ελκυστικό ποδόσφαιρο? Γιατί εγώ δεν είδα μόνο την αλλαγή, αλλά και τη μεγαλοπρεπή αποτυχία αυτής της κίνησης. Δεν κατάλαβα ποτέ αυτή την γραμμή "είσαι μικρός και δε χωράς τον Ολυμπιακό μου". Άσε τον άνθρωπα για 2 χρονάκια να σου κάνει την ομάδα όπως την έχει στο μυαλό του και μετά αν δε σου κάνει και κλαις τα λεφτάκια σου, στείλτον με δυσμενή μετάθεση.

Θα μου πεις φταίνε οι τραυματισμοί. Λυπάμαι, αλλά φταίει η ομάδα, η διοίκηση και ο προπονητής για την προετοιμασία που δεν ήταν ούτε καν αθλητική. Αν είχες τρέξει τα χιλιομετράκια σου το καλοκαιράκι, στην ακρογιαλιά, δε θα χτύπαγες τα μπουτάκια και τα γαμπάκια σου. Επίσης, αν έκανες λιγότερες μέρες διακοπές τα χριστούγεννα μικρέ λάγνε μπαλαδόρε, μπόρει και να μη χάλαρωνε τόσο ο κώλος σου και να μπορούσες να θεωρηθείς παραγωγικός μέχρι και το Μάιο που τελείωσε το πρωτάθλημα.

Μάλλον όμως έχω άδικο. Νίκησες τον ΠΑΟ 2 φορές ρε. Με 2 γκολ του Μήτρογλου και 1 του Ντάρμπισιρ. Κομπλέ. Αυτοσκοπός: επετεύχθην! Άριστα 10. Αν δε με κακομάθαινες τα τελευταία χρόνια με τα συνεχόμενα πρωταθλήματα, μπορεί και να σου έλεγα πως μου είναι αρκετό να νικήσω τον βάζελο 2 φορές. Αλλά να σου πω κάτι? Πέτσα μου ρε. Δεν πας να φας 4 και 5?? Φερε το μεταλλικό φλυτζάνι στον Πειραιά, κάνε με να παίζω όμορφη μπάλα, δώσε μου ένα λόγο να έρθω να τη δω αυτή τη μπάλα από κοντά, και ας χάσω 2 ματς τη σεζόν.

Πολύ θα μου άρεσε να συνεχίσω τη φλυαρία μου, αλλά θέλω να διαβάσω γιατί δεν κατάφερες να φέρεις το Βαλβέρδε. Μάλλον το οικονομικό θα φταίει, δε μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο, αγαπημένε κοουτσόπροεδροαρχηγάρα μου.

Καλησπέρα παιδιά,
Είναι το πρώτο άρθρο μου στο blog πίτσα,μπάλα και καράτε και ζητώ την όποια κατανόησή σας.

Είναι μήνες τώρα που διαβάζοντας αθλητικά site και εφημερίδες κάπου θα ‘πέσει’ το μάτι μας για το σίριαλ Σαλπιγγίδη και τον επόμενο σταθμό της καριέρας του.
Έχουν χαλαστεί τόνοι μελανιού, έχουν αναρτηθεί αμέτρητα άρθρα, έχουν ασχοληθεί πολλοί δημοσιογράφοι για ένα θέμα που διαιωνίζεται εδώ και 7 περίπου μήνες. Που θα πάει ο Σάλπι, τι χρήματα θα πάρει , αν θα ανανεώσει με τον Παναθηναϊκό, αν θα πάει στην ομάδα της καρδιάς του τον ΠΑΟΚ. Δεν σας κουράζει όλο αυτό το θέμα ρε παιδιά?
Και δε λέω, καλό παιδί ο Σαλπιγγίδης φιλότιμος, δεν έχει δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα στον Παναθηναϊκό αλλά φτάνει ρε παιδιά με το σίριαλ αυτό. Με την ανανέωση του Rooney στην Μan Utd και την ατάκα του Mourinho ‘Θέλω να προπονήσω τον Rooney’ λιγότερο ασχοληθήκαμε.

Είναι ένα θέμα τόσο απλό και διαιωνίζεται σαν να είναι το σίριαλ του καλοκαιριού στον παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Δηλαδή θέλει να μας πει ότι ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που λήγει το συμβόλαιό του το καλοκαίρι δεν κάθεται να σκεφτεί με τη οικογένειά του ή και μόνος του το επαγγελματικό του μέλλον? Α-Π-Ο-Κ-Λ-Ε-Ι-Ε-Τ-Α-Ι. Όλα τα έχει σκεφτεί και τα έχει ζυγίσει. Ακόμα και το ενδεχόμενο να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ ενώ είναι μισητός. Μόνο που τώρα δεν τον μισούν όλοι. Τυχαίο? Δεν νομίζω. Απλά πιστεύω ότι πέτυχε το σκοπό του. Να αφήσει να εννοηθεί ότι αφήνει την μεγάλη ομάδα της πρωτεύουσας για την μεγάλη της συμπρωτεύουσας. Κι έτσι οι ΠΑΟΚτζήδες τον αγάπησαν πάλι. Οπότε και οι Παναθηναϊκοί δεν τον βρίζουν γιατί έφυγε σαν κύριος αλλά και οι ΠΑΟΚτζήδες(όχι όλοι) αναίρεσαν τον όρο προδότης. Έτσι είναι όλοι κομπλέ.

Μήπως ήρθε η ώρα να τελειώσει αυτό το πολυαναμενόμενο σίριαλ του επόμενου σταθμού του κατά τα άλλα απολύτως επαγγελματία ποδοσφαιριστή?

ΚΑΝΟΝΙΚΑ αυτή την περίοδο η ατζέντα του φιλάθλου λέει μεταγραφολογία, προετοιμασία για mundial, τελικοί μπάσκετ. Χαλαρά..






Έλα όμως που ΤΙΠΟΤΑ δεν γίνεται κανονικά!








Η μεταγραφολογία (προπονητολογία) έγινε ΠΡΟΕΔΡΟΛΟΓΙΑ! Πλέον δεν κοιτάμε ποιον παίχτη θα πάρουμε αλλά ποιος θα πάρει το τιμόνι (βλέπε Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό ενώ η ΑΕΚ προς το παρόν έχει βρει λύση αφού εμφάνισε όλη τη χρονιά την αρρώστια της προεδρολογίας!). Ναι που λες έχουν κάτσει και τσακώνονται ποιος θα πουλήσει ποιος θα αγοράσει ποιος έχει δώσει πόσα αλλά και αυτός που θα δώσει που θα πάνε τα λεφτά κοκ. Γεμίσανε τα πρωτοσέλιδα με γραβάτες..

ΡΕ! Μας κοροϊδεύετε; Οι ομάδες δεν είναι πρόεδροι! Κανείς δεν έγινε Παναθηναϊκός επειδή είναι fan του Πατέρα, του Τζίγγερ, των Γιαννακόπουλων κοκ. Κανείς δεν έγινε ή θα γίνει Ολυμπιακός επειδή είναι fan του Κόκκαλη, του Μαρινάκη, των Αγγελόπουλων κοκ. Δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει τι κάνετε με τα εκατομμύρια σας, όταν εμείς σκεφτόμαστε πως θα μαζέψουμε τα λεφτά για να πάρουμε διαρκείας!

Είναι σαν να θέλετε να παίξετε FIFA στο PS3 και να τσακώνεστε ποια ομάδα θα πάρει ο καθένας όταν άλλοι δεν έχουν καν τηλεόραση.

Για να μην παρεξηγηθώ δεν μηδενίζεται το έργο κάποιων ανθρώπων, αλλά πίστευα πάντα ότι οι σύλλογοι είναι πάνω από πρόσωπα. (Μεγάλο θέμα που επιφυλάσσομαι να αναλύσω)