Πίτσα, Μπάλα και Καράτε

Υπάρχει κάποιος που:

Το 2000: στο manager τον έπαιρνα στον Παναθηναϊκό έναντι αστείου ποσού (για την αξία του). Σαν μελλοντική επένδυση, σαν παίχτη που σε λίγα χρόνια θα έφερνε την ευρωπαϊκή διάκριση, θα έκανε τη διαφορά, (θα πούλαγες έναντι ενός σκασμού λεφτά). Ήταν μεγάλο πουλέν και δεν γινόταν να ξεφύγει από την ομάδα κάθε managerόπληκτου που σέβεται τον εαυτό του.

Το 2002: όντας σίγουρος για την αξία του πια (χωρίς να τον έχεις δει να παίζει), και αφού έχει μετακομίσει στην Ευρώπη έπρεπε να προσπαθήσω πολύ για να έρθει στην Ελλάδα (ακριβός, αλλά..) τα έβγαζε και με το παραπάνω!

Στο mundial τις ίδιας χρονιάς το σήκωνε χαλαρά η Βραζιλία με μπροστάρηδες τον τεράστιο Ribo, έναν χοντρούλι επιθετικό με γυάλινα γόνατα (και αστείο κούρεμα που εύχομαι να δω κάποια στιγμή στο κεφάλι του Μήτρογλου) αλλά και έναν νεαρό λίγο περίεργο στην όψη αλλά που δε χόρταινες να τον βλέπεις! (Ποιος θα ξεχάσει την εκτέλεση φάουλ που μας έκανε να λυπηθούμε τον Seaman και την κοτσίδα του).

Το 2003: αναπόφευκτα γίνεται ένας πλειστηριασμός κυρίως μεταξύ Manchester United και Barcelona για χάρη του, με το νεαρό μάγο να υπογράφει στη Barca (κάνοντας με να την ξανασυμπαθήσω μετά τη στεναχώρια που μου είχε χαρίσει απλόχερα με τον Puyol να διώχνει τη μπάλα πάνω στη γραμμή στην προβολή του Κωνσταντίνου!) και τον Roy Keane να δηλώνει "Anyone who doesn't want to come to Manchester United needs their head examined”, με τη united όμως να μην κλείνει την σχεδόν τελειωμένη μεταγραφή προσπαθώντας να ρίξει το κόστος της και να εμφανίζει αξιοσημείωτη τσιγκουνιά! (έλεος!) ... Μοιραίο?..
Ταυτόχρονα δε, μετατρέπεται σε όνειρο (και μόνο) στο manager.

Τα επόμενα χρόνια: “απλά” τον χαζεύουμε να κάνει πάσες με την πλάτη, ΠΟΔΙΕΣ (ααααχ..), τρίπλες που αγνοούσαμε την ύπαρξη τους (flip flap), λόμπες και πολλά πολλά άλλα. Κάνει τα goal να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Σε έκανε να παρακολουθείς τη Barcelona και να ανυπομονείς να φτάσει η μπάλα στα πόδια του ώστε να απολαύσεις την όποια φαντεζί έμπνευση (παρόλο που ο ίδιος δήλωνε πως το πιο δύσκολο πράγμα είναι να κάνεις το απλό!, μεγάλη κουβέντα).

Κατέκτησε αναπόφευκτα την κορυφή και την καθολική αναγνώριση των πάντων (με αποκορύφωμα το χειροκρότημα μέσα στο Bernabeu).
(Περιττό να αναφερθώ σε πρωταθλήματα, champions league και ατομικές διακρίσεις)

Το 2008: έχοντας πτωτική πορεία στη Barca, τραυματισμούς, κάποια κιλάκια παραπάνω, δημοσιεύματα για την εξωγηπεδική του ζωή και τον Λαπόρτα να δηλώνει πως πλέον θα αναζητήσει μια νέα πρόκληση μεταγράφεται στη Milan.

Σήμερα: μπορεί να μη θυμίζει τον παλιό του εαυτό, μπορεί να έχασε κάποιους από τους θαυμαστές του, μπορεί να επανήλθε στις shortlist στο manager ως ο παίχτης κράχτης και ικανός να κάνει τη διαφορά στο γαλαξία αστέρων της Superleague, μπορεί κάποιοι ειδικοί να λένε “τι να τον κάνω να έρθει στην Ελλάδα? Να πάρει σβάρνα τα μπουζούκια?” όταν κάποια φυλλάδα τον έχει στην πρώτη σελίδα, μπορεί να μη “χωράει” στην αποστολή της Βραζιλίας για το mundial αλλά ακόμα και τώρα σε κάποια ματς δείχνει ότι άμα θέλει... Eμένα πάντως μου αρκεί ένα ματς όπως εναντίον της Manchester στο Champions League για να πιστεύω ότι υπάρχει λόγος ακόμα να ανοίξω την tv όταν παίζει η ομάδα του, κάααααατι κάνει.

Πείτε με ρομαντικό όμως εμένα θα μου λείψει από το επερχόμενο mundial και ας μη στερούμαστε ζογκλέρ, σταρ, γκολτζήδες κλπ. Όπως θα έλεγε και κάθε κριτής reality που σέβεται τον εαυτό του το έχει το πακέτο!