Πίτσα, Μπάλα και Καράτε

Πολλοί ψάχνουν τον ορισμό της ‘μεγάλης’ ομάδας. Της ομάδας που χαίρει το σεβασμό του μεγαλύτερου μέρους του αθλητικού κοινού δηλαδή, καθώς υπάρχουν και αντιπαλότητες. Αν προσπαθούσαμε να δώσουμε στοιχεία της ‘μεγάλης’ ομάδας θα ήταν ότι σίγουρα έχει κατακτήσει τίτλους, εγχώριους αλλά και ευρωπαϊκούς. Ένα άλλο κατόρθωμα της είναι ο σεβασμός που κερδίζει (και το έχει κερδίσει με το σπαθί της και με τα λεφτά που ξοδεύει για να το πετύχει), καθαρά αγωνιστικά μιλώντας. Πολλά στοιχεία θα παρέθετα αλλά θα σταθώ σε ένα στοιχείο που είπα κατευθείαν μετά τη λήξη του αγώνα basket Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός την Τετάρτη ꞉ Δεν ξέρει να ΧΑΝΕΙ.

Βρίσκεσαι πίσω στο σκορ 11 πόντους 13 λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι. Η επίθεση του αντιπάλου λήγει και σουτάρει για τρεις. Μέσα και αυτό. Συν 14 και ‘άντε γεια’.Όλα πάνε λάθος. Σουτάρεις και όπως λέει κι ο αδερφός μου που ξέρει να την σκάει λίγο , ‘δεν βάζεις φιστίκι σε αμπάρι’. Ο αντίπαλός σου αντίθετα το βλέπει ‘βαρέλι’. Οι οπαδοί αρχίζουν να λένε ‘μάλλον είναι πολύ δύσκολα πλέον τα πράγματα’ αλλά κρατάνε μια ‘πισινή’ γιατί η ομάδα αυτή έχει ανατρέψει πολύ δύσκολες καταστάσεις. Κι εκεί ξυπνάει το θηρίο που λέγεται μπασκετικός Παναθηναϊκός και κάνει τον πρωτομάστορα αυτής της μεγάλης ομάδας να δηλώνει στο τέλος ‘Ήταν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια στη ζωή μου’. Και στη δική μας Ζοτς!

Ξαφνικά όλα αρχίζουν να δουλεύουν ρολόι. Η ομάδα ξυπνάει και αρχίζει να βάζει καλάθια. Ο τεράστιος Σάρας που το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς είναι τραυματίας δίνει το σύνθημα και φύγαμε. Η ομάδα αρχίζει να παίζει άμυνα. Άμυνα που ‘τσακίζει κόκαλα αναγκάζοντας τον αντίπαλο να πετάει την μπάλα. Η επίθεση λειτουργεί καλύτερα. Ο ‘αλλού’ Σπανούλης ξυπνάει και το ‘θηρίο’ Batiste αρχίζει να παίζει. Οι τεράστιοι παίχτες του Παναθηναϊκού καταλαβαίνουν τι πρέπει να κάνουν. Και το κάνουν. Το -14 του ’27 γίνεται +9 στο ’40.Κάτι που σε κάνει να λες ꞉ Είμαι περήφανος που είμαι Παναθηναϊκός. Κι αυτό γιατί δεν είναι η πρώτη φορά αλλά σίγουρα και όχι τελευταία.

Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά παιχνίδια που κερδήθηκαν και διαφορές που εξαφανίστηκαν αλλά θα χάσει το νόημα το άρθρο και αυτό είναι ꞉ Η μεγάλη ομάδα ΔΕΝ παραδίνεται ποτέ. ΔΕΝ ξέρει να χάνει γιατί είναι στο DNA της. ΔΕΝ δέχεται να αμφισβητηθεί δευτερόλεπτο. ΔΕΝ νοιώθει κορεσμό από τους τίτλους. ΔΕΝ φοβάται κανένα. Οι φίλαθλοί της ξέρουν ότι κάθε παιχνίδι μπορεί να ‘γυρίσει’. Μπορεί και όχι. Αλλά και μόνο η αίσθηση και η αύρα που βγάζει 'ότι μπορεί να συμβεί δείχνει το μεγαλείο της.

Διαβάζοντας το σημερινό άρθρο μου μπορεί να βρω πολλούς που θα πουν ότι η διαιτησία ήταν υπέρ του Παναθηναϊκού, υπήρχε αλλοίωση αποτελέσματος και πολλά άλλα. Η αλήθεια είναι ότι πήραμε 2-3 σφυρίγματα αλλά σίγουρα ρε ’φίλοι’ μου Ολυμπιακοί κατά βάθος και εσείς ξέρετε ότι δεν ευθύνεται η διαιτησία γιαυτό και δεν θέλω να σταθώ παραπάνω. Αν θέλετε να βρείτε τους υπεύθυνους κοιτάξτε στον πάγκο σας και θα καταλάβετε. Κι όπως λέει ένας φίλος μου ꞉ ‘Αν είσαι γαύρος ξέρεις’.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω απλά αυτό ꞉ οι μεγάλες ομάδες δημιουργούνται βάζοντας πάντα τον πήχη ψηλότερα και ρίχνοντας τις ευθύνες πάντα στις πλάτες τους γιατί πολύ απλά αυτές ‘κάνουν παιχνίδι’.