Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010
Refuse to win
Πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες δύο μέρες για το αν η Ελλάδα έπρεπε να κάτσει να χάσει από τη Ρωσία για να αποφύγει Ισπανία και Αμερική στο δρόμο για τα ημιτελικά του Μουντομπάσκετ. Ακούσαμε και διαβάσαμε πάρα πολλά. Προσωπική μου άποψη είναι ότι πολύ σωστά έπραξε κι ας μην της βγήκε τελικά. Και εξηγώ.
Όταν κατεβαίνεις σε ένα τουρνουά, κατεβαίνεις για να το κερδίσεις. Ειδικά όταν μιλάμε για την Ελλάδα που ήταν στον τελικό πριν τέσσερα χρόνια και στα ημιτελικά σε κάθε διοργάνωση από το 1994 και μετά πλην του 2002 που δεν συμμετείχε καν. Δεν κατεβαίνεις για να κερδίσεις το μετάλλιο ηθικής ούτε για να σου πούνε μπράβο που έβαλες την ιδεολογία σου πάνω απ' όλα. Αυτά είναι για τους ρομαντικούς. Όταν βλέπεις πως με μια ήττα ο δρόμος για τη διάκριση γίνεται πιο εύκολος, δεν είναι κακό να κάτσεις να χάσεις. Δεν είσαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία ομάδα που το κάνει αυτό. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λένε και δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Άλλωστε και πέρσι με τη Γαλλία χάσαμε για να αποφύγουμε τους Ισπανούς και δεν θυμάμαι κανέναν να γκρινιάζει όταν στο τέλος πήραμε το χάλκινο μετάλλιο.
Φέτος βέβαια τα Γαλλάκια πήγαν να το παίξουν πιο πονηροί και κάτσανε να χάσουνε κι αυτοί από τη Νέα Ζηλανδία. Αποφύγανε την Ισπανία μεν αλλά πέσανε πάνω στην οικοδέσποινα Τουρκία. Έτσι ο στόχος μας έμεινε μισός. Γλιτώσαμε μεν την Αμερική αλλά στους 16 και πάλι με την Ισπανία θα παίξουμε. Προσωπική μου πρόβλεψη είναι πως δεν έχουμε καμία απολύτως τύχη απέναντι στους πρωταθλητές κόσμου. Αυτό όμως δεν αλλάζει τα δεδομένα. Θεωρήσαμε σωστό πως πρέπει να διαλέξουμε τον εύκολο δρόμο χάνοντας και το κάναμε. Ειλικρινές και τίμιο. Αν τελικά δεν μας βγει δεν σημαίνει πως ήταν λανθασμένη η επιλογή μας.
Σε ότι αφορά γενικά την εικόνα μας στο Παγκόσμιο, βλέπουμε μια από τις χειρότερες εθνικές που έχουμε δει. Κακό και ανοργάνωτο μπάσκετ, χωρίς σχέδιο και χωρίς πάθος. Τα πρώτα βιολιά της ομάδας όπως ο Διαμαντίδης κι ο Σπανούλης είναι εκτός τόπου και χρόνου και ο Καζλάουσκας αποδεικνύεται κατώτερος των προσδοκιών. Ανέκδοτα όπως ο Βουγιούκας και ο Καιμακόγλου δεν έχουν καμία θέση στην δωδεκάδα ενώ κάποιος πρέπει να εξηγήσει επιτέλους στον Σχορτσιανίτη πως δεν είναι ο Σακίλ επομένως πρέπει να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν να μας κάνει χάρη που παίζει στην Εθνική. Μοναδικές οάσεις ο Τσαρτσαρής, ο Μπουρούσης και ο φιλότιμος Καλάθης.
Έτσι κι αλλιώς παρακολουθούμε ένα από τα χαμηλότερα σε επίπεδο Μουντομπάσκετ. Οι ελλείψεις σε όλες τις ομάδες είναι κραυγαλέες. Οι Η.Π.Α. έχουν κατεβάσει μετριότατη ομάδα όμως θεωρούνται το μεγάλο φαβορί καθώς όλες οι παραδοσιακές δυνάμεις βλέπουν τα μεγάλα τους αστέρια να απουσιάζουν. Η Ισπανία δεν έχει Γκασόλ και Καλντερόν, η Αργεντινή Τζινόμπιλι και Νοτσιόνι, η Λιθουανία Σισκάουσκας, Λαβρίνοβιτς, Σονγκάιλα κλπ, η Γαλλία Πάρκερ και Νοά, η Γερμανία Νοβίτσκι και πάει λέγοντας.
Συν τοις άλλοις, το τελευταίο που φαίνεται να απασχολεί τους Έλληνες είναι το μπάσκετ. Ανάμεσα στην διαμάχη μεταξύ των παικτών Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, το ξύλο με τους Σέρβους και τις θεωρίες συνωμοσίας μένει και λίγος χρόνος για να ασχοληθούμε με το άθλημα.
Κλείνοντας, μια παραδοχή που ποτέ δεν πίστευα ότι θα κάνω. Όσο κι αν σιχαινόμουν να βλέπω τον Γιαννάκη στον πάγκο του Ολυμπιακού τελικά φαίνεται πως είναι απολύτως ταιριαστός στον πάγκο της Εθνικής. Κάτι η ψυχολογία που της δίνει κάτι αυτά που συμβολίζει, θεωρώ πως πιθανή επιστροφή του είναι ικανή να ξαναφέρει την Εθνική Ελλάδας στον δρόμο των επιτυχιών. ( Γιατρέ μου είμαι καλα????)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
O skopos agiazei ta mesa..bravo re file wraios..tha trizoun ta kokkala tou mega aleksandrou, tou sokrati kai tou kolokotroni..autoi oi paixtes forane pano to ethnosimo kai prepei na to timoune..na timoune ti simaia san na pigainoune se polemo..alla kati alitaria san kai sena, xoris ideologia, pisti, aksioprepeia kai tsipa odigisane ti xora edw pou exei ftasei simera...
Ορκίζομαι να υπερσπίζω με πίστη και αφοσίωση μέχρι τας τελευταίας ρανίδος του αίματος μου τας Σημαίας
Me lene Iasona kai molis diavasa to arthro sou...(o Theos na to kanei arthro) An auto einai dimosiografia tote ego eimai o touiti...Simfona me sena den prepei na mas enoxlei ean enas athlitis pernei anavolika gia na kerdisei. Afu to kanoun oloi giati na min to kanei o dikos mas.. O skopos agiazei ta mesa e?Opote na dosoume kai to xruso metalio sto kederi pou to sterisane kapoioi aksestoi europaioi....Dustixos gia mia akomi fora fenete i sapila tou ellinikou athlitismou akoma kai s ena aplo blog...Tha prepei na ksereis agapite file oti i ellada exei grapsei tin istoria tis me vasi to filotimo, tis aksies kai tin akeraiotita..Oso gia tin eironiki sou apadisi sto filo pou ekane to sxolio, tha prepe na sevese sumvola pou gia kapoious exoun aksia...alla ase me na madepso eisoun o klasikos vismatias tou nautikou...
Ο κλασικός βυσματίας της Αεροπορίας Στρατού ήμουνα και εύχομαι να έλιωνες στον Έβρο όσο εμείς αράζαμε στα Μέγαρα και γελούσαμε με τα φανταράκια που υπηρετούσαν τη θητεία τους. Επίσης αυτό που λες είναι παράνομο με τα αναβολικά. Αυτό που λέω εγώ δεν είναι παράνομο. Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό.-
Geia sou file ampale tha ithela na simfoniso mazisou kai na toniso poso dikio exeis!!!!!!Epitelous ena foteino mualo sti sixroni ellada..OTI EINAI NOMIMO EINAI KAI ITHIKO!
Τιμή μου που διαβάζετε το blog. Σας εύχομαι κάθε επιτυχία στην μελλοντική σας σταδιοδρομία. Όλη η Ελλάδα είναι μπλε ( και δεν εννοώ την εθνική )
Φανατικός αναγνώστης σου ampa-los νιώθω προδωμένος..Θα εξηγηθώ και θα διαφωνούμε..
Διαφωνώ ampa-los όχι για λόγους ηθικής ή πατριωτισμού (Ι5 και αντίο ζωή) αλλά γιατί αν κάτι είναι που αγαπάμε στον αθλητισμό είναι ότι 2 ομάδες συμφωνούν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για κάτι που εκ πρώτης φαίνεται χαζό..(πάνε βαλε αυτή τη μπάλα σε εκείνο τη σιδερένια τρύπα)
Οι μπάλες στα 7x7 συνήθως σταματάνε όταν η μία ομάδα κουραστεί και τα τρώει από παντού γιατί απλά δε δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό..
Στα μάτια μου είναι ο θεμελιώδης κανόνας του αθλητισμού..
Ο κύριος σκοπός είναι να είσαι ο καλύτερος στο παιχνίδι σου. Για 15 μέρες μπορεί ο στόχος να είναι ένα κύπελλο, ενα πρωτάθλημα το οποίο λειτουργεί σαν πιστοποίηση του πόσο καλό είναι το παιχνίδι σου αλλά δεν είναι αυτό η ουσία..
Ωραίο σχόλιο. Δεν διαφωνώ καθόλου με τη λογική σου, βλέπεις τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία, λιγάκι πιο ρομαντική.
Απλά, μιας και αυτοί οι παίκτες δεν παίζουν για τη χαρά του παιχνιδιού, αλλά κρίνονται σαν επιτυχημένοι ή αποτυχημένοι στο τέλος κάθε τουρνουά, κοιτάνε τον τελικό στόχο και μπορούν να συμβιβαστούν με μια βραδιά που δεν θα τα δώσουν όλα.
Δυστυχώς στον επαγγελματικό αθλητισμό, το πράγμα έχει ξεφύγει από το πάρε βάλε αυτή τη μπάλα στην σιδερένια τρύπα γι'αυτό και σπάνιες στιγμές που οι παίκτες γίνονται ξανά παιδιά και μας χαρίζουν αυθόρμητες στιγμές πάθους γίνονται σημείο αναφοράς.
Δεν μπορώ να σου πω ότι μου άρεσε που κάτσαμε να χάσουμε, απλά συμφώνησα με τη λογική. Δεν θα το έκανα με μια ομάδα στην οποία έπαιζα εύκολα, δεν θα μου άρεσε να το κάνει η δικιά μου ομάδα.
Αλλά επειδή μιλάμε για επαγγελματικό αθλητισμό η ουσία πια δεν είναι το καλό παιχνίδι αλλά η επιτυχία.
Δημοσίευση σχολίου